Drie keer niet

Terwijl ik de was ophang, gaat de telefoon.
De fietsenmaker. De reparatie gaat meer kosten dan gedacht. Moet hij evengoed doorgaan? Dan zal hij nu meteen materiaal bestellen. Vrijdag is de fiets klaar.
O. Dat valt tegen.
Eigenlijk stond het voor vandaag op m’n lijstje: fiets ophalen. Dat hoeft dus niet.

Een kwartier later begin in aan m’n woensdagse hardlooprondje. De straat uit, brug over, langs het water. In de verte zie ik een graafmachine bezig en tegelijkertijd zie ik in het water vlakbij een zwanenfamilie. Zeven jongen tel ik, en ze zijn nog klein en pluizig. Zijn ze het?
Een paar honderd meter verderoop wordt met veel geraas een nieuwe sloot uitgebaggerd; niet ver van een zwanennest. Tot mijn voldoening zie ik dat het nest leeg is. De zwanen zijn op tijd weg, met zeven mooie jongen.

Twee kilometer verderop wordt er midden in mijn kuit ineens op de rem getrapt. “AU” Ik sta meteen stil. Loop dan langzaam verder terwijl ik probeer te voelen wat er aan de hand is. Strekken gaat goed. Op m’n tenen en terug lukt ook. Wandelen is geen probleem. Maar zodra ik weer ga rennen, schiet er iets in die kuit.
Voorzichtig lopend neem ik de kortste weg naar huis.
Daar bedenk ik dat dat vandaag al drie keer niet is:
De fiets hoeft niet gehaald.
Het nest is niet meer in gebruik.
Ik kan niet verder hardlopen.
En dat voor elf uur ’s morgens. Wie weet wat er vandaag nog meer allemaal niet zal gebeuren.