Blinde man pesten

Terwijl ik sta te wachten voor het stoplicht, zie ik aan de overkant in de verte een blinde man aankomen. Tikkend met zijn stok loopt hij vlotjes over de stoep. Ik vind het altijd weer fascinerend dat iemand zó z’n weg kan vinden en blijf een tijdje naar de man kijken.
Ineens komt er van ergens achter hem een brommer aanknetteren. Er op een anoniem persoon, verscholen onder een integraalhelm. Hij of zij roept wat naar de blinde, die verschrikt opzij stapt en even later boos met zijn stok zwaait. De brommerrijder heeft vaart geminderd en roept nog iets. Geërgerd gebaart de blinde man met zijn stokvrije hand: doorrijden!
De brommer schiet vooruit tot het rode stoplicht.
De blinde man is duidelijk uit zijn evenwicht gebracht, zwalkt bijna de berm in, maar herstelt zich. Hij bereikt het stoplicht juist als het op groen springt. De brommerrijder roept nog iets opzij en gaat er dan snel vandoor.
Ik haal opgelucht adem en passeer de arme blinde, die in zichzelf mompelend oversteekt. Hoe kan iemand er nou lol in hebben zo’n arme man te treiteren.

Zo zou een toeschouwer het gezien kunnen hebben, toen ik vanmiddag na het werk mijn blinde collega T. passeerde op de scooter. Hij is geluidstechnicus en eerder op de dag hadden we samen een hoorspel opgenomen. T. en ik kunnen goed samenwerken en een beetje jennen heen en weer hoort daar bij. “Hé, blinde man”, riep ik toen ik langzij kwam. “Kun je het een beetje vinden?” Waarop hij quasi-boos met zijn stok begon te zwaaien.
Na een kort schreeuwgesprek – in verband met helm en scootergeraas – reed ik door terwijl hij lachend bijna de berm in struikelde. In mijn spiegel zag ik hem weer op het rechte pad komen, zodat ik er bij groen licht met een gerust hart snel vandoor kon.
Op het zebrapad keek een voetganger afkeurend naar me opzij.