vissen voeren

Toen we in dit huis kwamen wonen, wilde H. graag een vijver in de voortuin. Omdat de achtertuin aan het water ligt, vond ik dat onzin. Maar H. zette door en nu wordt ons voortuintje gedomineerd door een vierkante vijver van zo’n twee bij twee meter.
De waterplanten zijn het domein van H. en ook de zuurgraad en wat er nog meer bij zo’n ecosysteem komt kijken. In het voorjaar worden er emmers water met geheimzinnige toevoegingen in de vijver gestort, die de boel eerst een dag akelig troebel maken. Daarna verdwijnen langzamerhand de algen.
Ik had niet verwacht dat ik een vijver zo leuk zou vinden. Regelmatig neem ik even rustig de tijd om de vissen te voeren. Als ik wat voer in het water gooi, ontstaat er meteen een druk gewoel. Vier goudwindes zigzaggen met grote snelheid door het water en happen van onderaf naar de voerkorrels zodat je het hoort ploepen. Soms komt er een ploep uit het niets en zie ik daarna de donkere blauwwinde wegschieten. Bijna onzichtbaar tussen z’n lichtoranje maatjes.
De grote witte goudvis met z’n oranje petje trekt zich van het voergebeuren niets aan. Kalm blijft ie een eind beneden het wateroppervlak zweven. Maar wel in de buurt van de drukte, alsof er toezicht gehouden moet worden.
En dan is er nog de kleine, feloranje goudvis. Die is een beetje dom. Enthousiast zwemt ie achter de meute aan, maar hij is minder snel dan de heen en weer schietende windes. Soms zie ik em happen, maar meestal is dat net te laat, dan was een ander hem net voor. Vaak laat hij ook gewoon z’n kans voorbij gaan. Zorgvuldig mik ik wat korreltjes precies boven z’n kop, maar hij ziet ze niet en zwemt weg. De sukkel.
Echt nodig is het niet om de vissen te voeren. Er zit genoeg eetbaars voor ze in de vijver om in leven te blijven. Maar gezien het enthousiasme waarmee ze op het voer af komen, is het van nature geen vetpot daar in het water. En het voeren is gewoon leuk.
Soms gaat H. mee naar buiten. Dan zitten we met een kop koffie op het bankje te kijken naar onze mooie vijver. De vijver die van mij eigenlijk niet zo nodig hoefde. En echt waar, H. heeft nooit triomfantelijk gezegd: “Zie je nou wel, dat een vijver leuk is!”