Reïntegreren

Ik loop net de Hema uit en naar mijn fiets als m’n telefoon gaat. Een onbekend Nederlands nummer. Ik neem op, maar de verbinding floept meteen weg. Als ik het nummer terugbel, hoor ik een mannenstem: “Met Kees”

“Dag Kees”, zeg ik, “je hebt me net gebeld”.

Intussen probeer ik te bedenken wie Kees is. Ik heb een goede kennis met die naam, maar die heeft een lichtere stem. Een collega Kees heb ik ook. Met hem heb ik maar heel af en toe te maken en het zou zijn stem kunnen zijn.

“Eh ja, ik zat net m’n agenda leeg te maken… en toen vroeg ik me af of ik je nou al gebeld had of niet”, zegt Kees door de telefoon, “maar eh, ik had dus al gebeld.”

Nu weet ik met wie ik praat. Het is de Arbo-arts. Gisteren heeft hij me gebeld en heb ik hem verteld dat het goed gaat. Dat ik vanaf deze week weer 100% aan het werk ben. Hij heeft me gefeliciteerd en een goed weekend gewenst. Dat doet hij nu nog een keer.

Ik klik Kees weg en lach hardop. Maar eigenlijk is het treurig.

Vanaf mijn ongeluk in juli vorig jaar heb ik een keer of vijf contact gehad met deze arbo-arts en hoewel hij altijd erg vriendelijk is, voel ik me niet prettig bij die gesprekken. De eerste keer had hij geen idee waarom ik thuis zat. De tweede keer had hij het over een versleten heup, terwijl ik de mijne gebroken had. Alle keren leek hij zich totaal niet voorbereid te hebben. En steeds kreeg ik een keurige “evaluatie voortgang reïntegratie” waarin ik teruglas wat ik hem verteld had over hoeveel ik weer werkte en dat dat goed ging.

Ik begrijp dat er een zekere controle moet zijn vanuit een werkgever naar ziek gemelde werknemers. Maar deze procedure komt me voor als volkomen onzinnig.

Ik heb in overleg met mijn directe chef zo snel mogelijk weer taken opgepakt en bouw dat op. Het enige dat de arbo doet, is af en toe bellen en dat wat mijn werkgever en ik al weten in een opgeblazen “Periodieke evaluatie” zetten.”Vanuit de privacywetgeving ontvangt uw werkgever van ons geen inhoudelijke en/of medische informatie over uw gesprek met onze professional.” Staat er ook nog in de begeleidende brief.

Dat is maar goed ook, want onze professional zou toch zomaar de verkeerde inhoudelijke of medische informatie kunnen geven.

Ik ben benieuwd of dit laatste gesprek met Kees ook nog een evaluatierapport oplevert. Veel kan hij gisteren niet opgeschreven hebben en van z’n geheugen moeten we het blijkbaar ook niet hebben. Maar ook zonder arbo arts weet ik wel hoe de zaken er voor staan. Ik ben voor 100% terug op de werkvloer. Volgende week trakteer ik.