Voelen aan een Van Gogh

Eigenlijk is het werk, maar op zaterdagmorgen rondlopen op deze beurs is ook heel gezellig. Samen met twee collega’s ben ik bij de Expo in Houten. We zijn er rond half elf en meteen als we binnen zijn, lopen we langs een groot schilderij met zonnebloemen van Van Gogh. Het is een replica die er opgesteld staat om de aandacht te trekken. Wat in een museum nooit mag, mag hier wel: met je vingers aan het schilderij komen, zodat je de dik aangebrachte verfstreken kunt voelen. Heel apart. Als we ons beraden welke kant we op zullen lopen, worden we aangesproken door een vriendelijke dame, die vertelt dat er over tien minuten een salsa-les zal starten. Ze wijst hoe we naar het zaaltje kunnen lopen waar dat gebeurt. “En om twaalf uur is er wéér een les.” We bedanken haar en besluiten de eerste les in elk geval over te slaan. Misschien gaan we kijken bij die van twaalf uur.

Ik kom een facebookvriendin tegen die ik nog niet in levenden lijve ontmoet had en ze vertelt enthousiast over een pilot waar ze aan meedoet: het coachen van mensen die wmo-keukentafelgesprekken moeten voeren. Als ervaringsdeskundige weet ze wat er nodig is, willen mensen elkaar in zo’n gesprek goed begrijpen.

We worden begroet door een styliste en een visagiste die in hun stand adviezen geven over kleur, stijl en presentatie. Ze hebben het druk, maar kunnen ons wel even snel vertellen dat het goed loopt en dat ze onder andere een van onze tijdschriften uitdelen waar zij zelf met een reportage in staan.

Bij de stand van een datingbureau krijgen we een roos aangeboden en dan vinden we het tijd voor koffie met appeltaart. De tweede ronde salsadansen komt in zicht en we lopen in de richting van de kleine zaal, waar nu nog een muziekoptreden bezig is. Naast het podium staat een tassenmaakster waar ik graag even kennis mee wil maken. Ik ken haar stem van een telefonisch interview. Iets verderop ontmoeten we een schrijfster van wie we op onze afdeling twee boeken hebben liggen. Op het podium is intussen de salsa-les begonnen. Het is nog even droog-oefenen, zonder muziek. Een duidelijke stem vertelt wat de danspassen zijn. We kijken even uit de verte, maar voelen ons toch niet zo geroepen om mee te doen.

Op verschillende plaatsen voeren we gesprekjes, wisselen gegevens uit en kijken een beetje rond. Ik blijf een tijd hangen bij de stand van het Wintercircus, waar een maquette staat van de ruimte waar afgelopen winter een speciale voorstelling werd gehouden. Dan drinken we nog een keer koffie. Vanaf onze plek aan een tafeltje zien we de beursgangers hun weg zoeken. Hand in hand lopende stellen, mensen met honden, gezinnen, mensen met witte taststokken. Sommigen gaan aarzelend langs de geleidelijnen, anderen lopen vastberaden van de ene naar de andere stand. Honden herkennen elkaar en slepen hun baasje mee naar iemand die ze dan ook blij begroeten.

De Ziezo beurs met hulpmiddelen voor blinden en slechtzienden draait echt niet alleen om technische hulpmiddelen bij het overleven. Er is ook een heleboel te vinden om het leven leuker te maken. Dansen, kunst beleven, daten, sporten, jezelf mooi maken en goed presenteren… en lezen natuurlijk.

De coach, de tassenmaakster, de schrijfster, het mooie meisje naast de styliste, ze hebben een visuele handicap, maar daarnaast zijn het vooral mensen die goed zijn in wat ze doen. Het was inspirerend om ze vandaag allemaal te ontmoeten.