Bijzondere tempels in Kyoto

Via facebook hebben we afgesproken in Kyoto met onze Japanse vriendin Yoko. Ze zal om kwart over acht in de lobby van het Granvia hotel zijn. Dat hebben we gisteren gezien; het staat vlak naast Kyoto Station. De lobby is veel groter dan we ons hadden voorgesteld, met winkels er in, maar het is niet moeilijk om Yoko te vinden. Ze zit al op ons te wachten in één van de makkelijke stoelen die er ook staan.

Vandaag bezoeken we verschillende plaatsen aan de oostkant van de stad.

Fushimi Inari is een tempel met 1000 poorten. Ze staan achter elkaar en vormen een lang, kronkelend pad dat we een tijd volgen samen met tientallen schoolkinderen. De gladde pilaren waar we tussendoor lopen hebben verschillende schakeringen rood. Sommige zien er glanzend nieuw uit, andere lijken verbleekt en hebben soms beschadigingen of barsten. Als we omkijken, zien we dat de achterkant van elke zuil beschreven is met zwarte tekens. Ik vraag Yoko wat er op staat en ze vertelt dat het de namen zijn van sponsors. Elke poort is geschonken door een persoon of bedrijf. De afstanden er tussen zijn onregelmatig en waarschijnlijk wordt er regelmatig een heel oude vervangen door een helderrood nieuw exemplaar. Het is warm en we lopen niet het hele pad. Halverwege maken we een doorsteek terug.

We willen vandaag ook de 1001 beelden zien van Sanjusangen-do. Ook dit is een tempel, maar totaal anders dan de vorige. We gaan binnen in een lang, houten gebouw, waar we onze schoenen aan de ingang moeten achterlaten. Het voelt prettig om hier op sokken rond te lopen. Alsof je ineens alle tijd van de wereld hebt. Langzaam schuifelen we langs de beelden. Tien rijen dik staan met bladgoud bedekte houten godinnen naast elkaar. Duizend keer Kannon, de boeddhistische godin van mededogen, de handen devoot samen voor de borst, om haar hoofd duizend keer een gouden halo. Temidden van de beelden zit een duizendarmige versie van Kannon. Ruim drie meter hoog torent ze indrukwekkend boven de andere beelden uit. Interessanter dan de steeds gelijke godinnen zijn de 28 individuele figuren die er iets vóór staan. Ook uit hout gesneden en met sprekende koppen en allerlei bijzondere details. Je mag binnen geen foto’s maken en ik merk dat ik daardoor extra goed ga kijken om te onthouden wat ik zie. Als we onze schoenen weer aandoen is het net of we een tijdje in een andere wereld zijn geweest.

Er staat nog een derde tempel op ons programma. Kiyomizu dera. Dit is een groot gebouw dat met een houten terras op hoge palen boven een beboste helling uit steekt. De bijgebouwen zijn in heldere kleuren geverfd en om de gebouwen heen staan de bekende stalletjes met koopwaar, waar we even op souvenir-jacht gaan.

Aan de Kamo rivier gaan we een tijdje zitten uitrusten voordat we op zoek gaan naar een restaurant waar ze de specialiteit van Osaka hebben: Okonomiyaki, een soort eierpannenkoek, gevuld met groente en vis. Yoko komt uit Osaka en wil ons dit gerecht laten proeven.

We zitten aan een tafeltje met een hete plaat middenin, waar de okonomiyaka op geserveerd worden. Yoko laat zien hoe je het eet. Je kunt er mayonaise over doen of een soort Japanse barbecuesaus (of allebei). Behalve de bestelde saké krijgen we er zoals overal hier ruimschoots water bij te drinken. En een warm doekje om je handen mee schoon te maken.

Na het eten hebben we nog net genoeg energie om een stukje door een overdekte winkelstraat te wandelen. Dan gaan we naar het station, waar we ieder een andere kant op moeten met de trein. We nemen hartelijk afscheid van onze Japanse vriendin. Geen idee wanneer we elkaar weer eens kunnen ontmoeten. In elk geval op Facebook. Daar zullen we haar laten weten hoe bijzonder deze dag in Tokyo voor ons was.