We hebben een ‘traditioneel huis’ geboekt voor één nacht. De ingang is onooglijk, maar als we aanbellen, worden we hartelijk ontvangen door een ouder echtpaar en een jonge vrouw, die de tolk blijkt te zijn. Ze zitten er wat onwennig bij en excuseren zich uitgebreid als ze ons vragen om paspoorten, waar ze een kopie van maken. We hebben de indruk dat ze nog maar net begonnen zijn met het ontvangen van gasten in dit huis. Met hulp van de tolk leggen ze uit hoe alles werkt. We hebben de beschikking over twee verdiepingen. Boven zijn twee kamers met niets anders erin dan tatami matten en beddengoed. Beneden een keukentje en een kamer zonder stoelen, met een laag tafeltje en een grootbeeld televisie. De trap is gevaarlijk steil, maar verder is het een superplek om onze Kyoto-nacht door te brengen. De eigenaars vertrekken nadat ze ons hebben verteld waar een bushalte is en dat we morgenochtend de sleutel door de brievenbus kunnen gooien als we weg gaan.
In de wandkast liggen genoeg platte matrasjes om er elk twee te nemen. Zo zijn onze bedden zachter dan die in onze uitvalsbasis in Fukuoka. We rusten een uurtje uit en dan besluiten we te gaan eten in de wijk Gion, die bekend staat als een plek waar je nog echte geisha’s kunt tegenkomen. We zien welgeteld één geisha, in het gezelschap van een oudere man.
Inmiddels is het donker geworden en zijn we aangekomen bij Pontocho, een smal straatje met aan beide kanten restaurants. Bij sommige zijn de menukaarten alleen in het Japans, we zien ook bordjes hangen waar op staat dat alleen Japans sprekende gasten welkom zijn. Andere restaurants geven juist aan dat er Engels gesproken wordt, of Frans. We kiezen uiteindelijk voor een kleine eetgelegenheid, met ruimte voor een stuk of 10 personen rond een bar. Daarachter zien we een bijzonder opgewekte kok en zijn maatje aan het werk. Ze maken van elk gerecht een kunstwerkje. We bestellen alle drie hetzelfde: tempura en sashimi. Het ziet er niet alleen mooi uit, maar het smaakt ook prima.
Aan één kant van Pontocho hebben veel restaurants aan de achterkant een terras dat uitkijkt op de rivier er achter. Voor dat uitzicht betaal je flink extra. Wij besluiten gewoon om te lopen nadat we hebben gegeten. Langs de rivier loopt een wandelpad. Er boven zie je de verlichte terrassen, maar je kunt ook gratis op de stenen langs de Kamo rivier gaan zitten. Een aparte plek.
We hebben goed opgelet toen we vanuit ons logeerhuis naar de bus liepen en mijn dochter heeft heel slim een fotootje gemaakt van de bushalte. Daarmee herkennen we nu makkelijk de plek waar we er uit moeten en in het donker vinden we ook zonder moeite het steegje terug waar we deze nacht wonen. Zachtjes om de buren niet te storen (de wanden zijn allemaal zo dun als bordkarton) installeren we ons en op de dubbele matrasjes slapen we heerlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten