Ik ben met de auto onderweg. Niet ver van mijn huis loopt een ‘fietssnelweg’ die ik over moet. Ik let niet goed op en mis bijna de fietser die met een flinke vaart van rechts komt. Met m’n neus al op het fietspad rem ik nog net op tijd. Sorry, gebaar ik, maar de fietser accepteert geen sorry. “Kutwijf!” roept ie in het voorbijgaan en hij werpt me een woedende blik toe.
Nou ja!! Ik voel de verontwaardiging in me opborrelen. Oké, ik zag hem pas op het nippertje, maar ik remde toch, en hij hoefde niet uit te wijken. Waarom dan zo boos?
Omdat ik meteen na de oversteek linksaf sla, passeer ik een stukje verderop dezelfde fietser. Mijn raam staat open en ik voel heel sterk de neiging om met m’n arm ver naar buiten mijn middelvinger op te steken. Of om iets te roepen. Maar ik doe het niet. Ik rij hem keurig voorbij en hou mijn arm en mijn tong in bedwang. Want zie je, ik ben helemaal geen kutwijf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten