‘And now … the view!’

‘Bij welke halte moeten we eruit?’
‘Dat is een verrassing.’
Samen met mijn dochter E. sta ik in de metro lijn 5 in Barcelona. Lange tijd was ook dat een verrassing. Ik wist alleen dat ik dit (lange) weekend vrij moest houden voor het cadeau dat ze voor mijn verjaardag geregeld had. Maar twee weken geleden vertelde ze het toch, zodat ik kon bedenken waar ik allemaal heen zou willen.

Ik kijk naar het bord boven de deur waarop alle haltes vermeld staan. Er is maar één naam die me iets zegt: La Sagrada Familia.
Bingo.
Als we met onze rolkoffertjes uit het metrostation komen, zien we de beroemde kathedraal meteen. Een kwartiertje later zijn we in ons verblijf voor de komende dagen. De eigenaar van de B&B laat onze kamer zien, niet groot maar wel met alles er op en er aan. Als grande finale gaat hij ons voor naar de gesloten luiken voor de ramen.
‘And now … the view!’
Hij opent het luik en meteen de deur erachter. Een piepklein, zonnig balkonnetje met een rond tafeltje en twee stoeltjes. Je kunt er nét met z’n tweeën zitten. Daarachter torent hoog en imposant La Sagrada Familia.

Het is 26 graden in Barcelona. We zijn veel te warm gekleed. Het eerste dat we doen als onze gastheer vertrokken is, is ons opfrissen en een zomerjurkje aantrekken. Dan halen we het miniflesje Cava uit de koelkast, schenken het uit in twee glazen en gaan ermee op het balkon zitten om uitgebreid die wonderlijke kathedraal te bekijken.

‘En, vind je je cadeautje leuk?’ vraagt E.
Ik sta op, wurm me langs het tafeltje en geef haar een knuffel.
‘Je had geen betere plek kunnen vinden!’