Verjaardagen

Om tien uur ’s morgens is het pauze voor de voorlezers. Het is altijd fijn om even uit je studio te komen en gezellig met een groepje leesliefhebbers koffie te drinken in de kantine. Bij het kleine keukenblokje staat een collega saucijzenbroodjes op een blad uit te spreiden. Hij blijkt jarig te zijn en we feliciteren hem.

Een tweede jarige moet er even bij om wat bordjes te pakken, waar hij chocolaadjes op neerlegt. Eén van de bordjes komt hij bij ons op tafel zetten en ook hij wordt natuurlijk gefeliciteerd. Midden op diezelfde tafel staat ook al een schaal met croissants. Een traktatie van voorlezeres M. die gisteren jarig was.

‘Hoe is het mogelijk dat we hier allemaal nog slank zijn,’ merkt iemand op en neemt een hap croissant. ‘Voorlezen kost veel energie,’ zeg ik en kies ook een croissantje.
Het is geen grap. Op de dagen dat ik voorlees, heb ik altijd behoefte om iets te eten tijdens de koffiepauze. Doe ik dat niet, dan heb ik in de studio het ongewenste bijgeluid van een knorrende maag. En om me heen zie ik de andere lezers ook altijd eten.

Dan gaat het gesprek over verjaardagen en hoe mensen die vieren. De meesten blijken hun eigen verjaardagsfeestje niet echt leuk te vinden. Je bent zo druk aan het organiseren dat je er nauwelijks aan toe komt om je gasten te spreken, is een herkenbare klacht.
‘Ik heb het dit jaar in plukjes gevierd,’ verteld M. van de croissants. ‘ ’s Morgens met een paar mensen koffiedrinken, ’s middags een paar anderen en ’s avonds met een paar vriendinnen naar de film. En vanavond komen er nog wat vrienden langs. Bevalt me heel goed zo!’
Er wordt instemmend geknikt. Goed idee om het zo te doen.

Dan staat er iemand op omdat er weer voorgelezen moet worden. 135 minuten schoon in de vier uren van de ochtendshift. En van die vier uren gaat de koffiepauze af. Het is het teken voor iedereen om terug te gaan naar beneden, waar de studio’s zijn. Braaf gaat iedereen z’n hok weer in om verder te lezen. En dank zij de croissants gaat dat zonder storende hongerige bijgeluiden.