In de buurtpreventie-app worden soms nuttige dingen gedeeld. Weggelopen huisdieren die ergens teruggevonden zijn, tuinstoelen die door een storm in andermans tuin belanden of babbeltrucs aan de deur die in de wijk rondgaan. Soms ook duikt een vervelend soort wantrouwen op tegen onbekende lieden (vaak niet lelieblank) die ‘zich verdacht ophouden’ in de wijk.
‘Fijn dat ze met begeleiding hier kunnen aarden,’ was de
eerste reactie.
‘Nou, die mening deel ik niet,’ volgde direct en daarna ontplofte de appgroep
met steeds meer verontwaardiging. Beginnend met de manier waarop dit (niet) aan
de wijkbewoners is meegedeeld, maar al gauw ontaardend naar beweringen over
jongeren ‘met geen normen en waarden’ en het innemen van de ‘woonruimte voor
onze eigen kinderen’.
Ik lees de reacties en krijg er een vervelend gevoel van. Zijn dit de mensen waar ik tussen woon? Ik heb niet zo’n sterke binding met mijn buurtgenoten. Directe buren links, recht, voor en achter en dan nog een aantal mensen verderop in de straat, veel verder gaat het niet. De actiefste roepers in de appgroep ken ik niet.
Er komt een inloopavond van de gemeente over dit onderwerp en ik besluit dat ik daar heen wil. Ik wil niet dat er vanuit de wijk alleen maar ongenuanceerde tegenstemmen komen. Ik vraag of H. met me meegaat, maar daar heeft ie geen zin in. Ik vind het ook geen bijeenkomst om verlangend naar uit te kijken, maar vooruit. Ik geef me op om er heen te gaan.
Donderdagavond om half acht in het schoolgebouw. Ik ben benieuwd hoe de sfeer zal zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten