Asielzoekers om de hoek (deel 2)

 

 [Asielzoekers om de hoek deel 1]

Donderdagavond tegen half acht loop ik door een miezerbuitje naar de hoek van de straat. Bij de schoolwoningen zie ik niemand. Geen auto’s, geen fietsen. Is het wel vandaag? Aan de deur blijkt een briefje te hangen waarop staat dat de inloopavond verplaatst is naar het gemeentehuis.

Mopperend pak ik m’n fiets om de twee kilometer daar naartoe te fietsen. Die communicatie kon beter.
Communicatie blijkt ook een belangrijk punt van irritatie te zijn. Waarom moet iedereen behalve de directe buren uit de krant of via anderen horen dat er op deze plek 14 jonge asielzoekers komen? En blijkbaar worden er vanuit de gemeente ook tegenstrijdige dingen verteld.

Ik zag er tegenop om tussen boze, onredelijke buurtgenoten stand te houden met een andere mening.
Over vooroordelen gesproken…
Er blijken genoeg mensen rond te lopen die genuanceerder denken over een groep jonge vluchtelingen in de buurt dan de grootste roepers in de buurtpreventie-app. Sommigen zijn bezorgd, maar laten rustig weten waarom en vragen wat ze precies kunnen verwachten.

Maar de woedende tegenstanders zijn er ook. Op agressieve toon wordt gevraagd waarom de jongeren letterlijk náást de school moeten komen. Letterlijk náást de school !!! het wordt wel tien keer herhaald. Zijn er dan geen andere plaatsen in de gemeente waar ze heen kunnen? Antwoorden worden met argwaan aangehoord. En dat het niet gaat om getraumatiseerde jongeren gelooft deze vrouw ook niet. ‘De burgemeester heeft zelf gezegd dat deze kinderen traumatiserende gebeurtenissen hebben meegemaakt.’

Ik wil vooral weten hoe we als buurtgenoten kunnen zorgen dat er een goed contact ontstaat. Ik zou niet zo makkelijk op een groep jongeren afgaan om me voor te stellen.  
Glimlachend zegt een van de toekomstige begeleiders dat je al een heel eind op weg bent als je tijdens het voorbij lopen of fietsen gewoon je hand opsteekt: ‘Welkom in Nederland.’ Zo makkelijk kan het zijn.

Als ik genoeg gehoord heb, en naar buiten loop, zie ik P., een van de agressieve vragenstellers, die ook zeer aanwezig was in de buurt-app. Hij staat een sigaretje te roken. Ik moet even iets overwinnen, maar knoop tóch een praatje met hem aan. En kijk, in een één-op-één gesprek blijkt hij gewoon een redelijk mens, al denkt hij anders over deze situatie dan ik.

Ik neem me voor om zelf wat meer in te burgeren in mijn wijk. Persoonlijk kennismaken en praten met mensen doet wonderen. En ik heb er tegenwoordig tijd genoeg voor.