Patsvrouw van het jaar

Op zoek naar iets anders kom ik boven in een boekenkast een oud dagboek tegen uit de tijd dat de kinderen 11 en  8 waren. Ik blader er een tijdje in en lees dingen die ik herken, maar ook veel wat ik vergeten was. Ik verbaas me niet over al die keren dat E. en J. ruzie kregen over kleinigheden. Wel over de hoeveelheid logeerpartijen van allerlei vriendjes en vriendinnetjes.

Een scène die ik me niet herinner lees ik grinnikend door:
“ ‘Mevrouw,” zei E. van de week, en ze duwde een denkbeeldige microfoon onder mijn neus, “hoe vindt u het nou, dat u patsvrouw van het jaar bent geworden?’ Ik vertelde uit de losse pols dat ik daar erg trots op was en er volgde een heel vraaggesprek.
‘E., wat ís eigenlijk patsvrouw van het jaar?’ vroeg J. na een tijd.
‘Ja, dat weet ik ook niet’.”

Het is grappig om dit soort dingen terug te lezen en er is veel in te herkennen. De rol van interviewer die E. op zich neemt, zegt iets over haar. Ze nam altijd al het voortouw en als volwassene heeft ze nu (natuurlijk) een leidinggevende functie. De nieuwsgierigheid van J. naar de betekenis van een woord is ook een blijvertje. Wij kunnen eindeloos over woorden, woordgrapjes en betekenissen kletsen.

Ik blader en lees en blader en ben even terug in de tijd. Als J. de kamer binnenkomt, kijk ik even verbaasd op. Is dit dezelfde persoon als het achtjarige jongetje dat in mijn dagboek net een medaille heeft gehaald bij judo? Ik sla het dagboek dicht en zet het terug in de kast. Filmpjes van ons gezin hebben we nooit gemaakt, maar zo’n dagboek werkt minstens zo goed vind ik.
Ik blijf schrijven.