Met een groepje van vier bespreken we wat er anders moet en kan. Ik ben van de teksten, A. is handig in het beheer, de inrichting van de site. G. weet inhoudelijk veel over de stichting en H. heeft de boel aangezwengeld.
Onze tweede bijeenkomst begint met een enthousiast plan over de homepage. Dan barst een inhoudelijke discussie los. A. zegt met grote stelligheid dat iedere pagina, ieder artikel op de website moet leiden naar een oproep tot actie. Ik twijfel daar hardop aan, maar hij is ervan overtuigd dat dit een wet is om je aan te houden.
Ik probeer me voor te stellen hoe ik het als bezoeker ervaar als een website voortdurend van me vraagt om lid te worden, vrijwilliger te worden, een donatie te doen, iets te kopen.
‘Je kijkt nogal sceptisch,’ merkt G. op en ik zucht dat dit zó niet mijn manier van denken is… en dat ik zelf erg geïrriteerd zou raken van al die oproepen.
‘Toch zal elke marketeer je vertellen dat dit uit onderzoek blijkt. Je wilt iets met je website, je wilt iets van de bezoeker…’
Ik denk aan mijn Appelpuntjes en aan het totale gebrek aan ‘iets willen van de bezoeker’. Nou is een persoonlijke blogspot natuurlijk iets anders dan de website van een stichting, maar toch.
‘Mag het dan ook gewoon een oproep zijn om eens een tegel uit je tuin te lichten of om beter om je heen te kijken in de natuur?’ probeer ik dan maar. De anderen beginnen te lachen.
'Oké, dat kan natuurlijk ook.'
En daarmee is het onderwerp afgerond.
Voorlopig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten