We hijsen onze fietsen in de stoptrein naar Roermond. Het is best druk en we kunnen niet anders dan in het halletje blijven. We halen de tassen netjes van de fietsen af en proberen die zo neer te zetten dat mensen er nog langs naar binnen of naar buiten kunnen, maar dat valt niet mee. Op een opklapstoeltje naast de deur zit een jonge gast van een jaar of achttien onverstoorbaar in de weg. H. vraagt hem vriendelijk of hij misschien verderop kan gaan zitten, maar hij schudt zijn hoofd. Dat kan niet. Vanuit de coupé ernaast roept iemand dat daar nog een plaats vrij is en dan staat de jongen onwillig op. Gelukkig, nu kunnen we alles iets beter uit de weg zetten.
Treinen met volgepakte fietsen is altijd een uitdaging. Terwijl H. een plek verderop zoekt, blijf ik bij de bagage staan en denk aan de weigerachtige jongen. Wat een vervelende reactie; dit is toch echt de coupé voor fietsers en we hebben betaald om… O ja? Ik realiseer ineens dat we vergeten zijn om kaartjes voor de fietsen te kopen. Ik weet ook hoe het komt. Omdat ik een abonnement heb met korting in de daluren, kan H. ook met korting meereizen. Dat moet je sinds kort vooraf online regelen en dat hebben we gisteren geprobeerd. Maar er was blijkbaar een storing, want ook via de telefonische helpdesk lukte het niet. Vanmorgen probeerden we het weer met hetzelfde resultaat. Balen.
Toen we daarnet langs de automaten het station door liepen, lieten we die links liggen omdat die meereiskorting toch niet meer via die dingen gaat. We waren meer bezig met op tijd via de lift op het goede perron komen. En nu rijden we dus zwart. Of de fietsen dan in elk geval. Ik denk niet dat er veel kans is dat we met deze drukte gecontroleerd worden, maar het voelt behoorlijk onrustig. Misschien moeten we straks maar ergens uitstappen, kaartjes kopen en de volgende trein nemen. Als het iets stiller wordt, komt H. naar me toe. Hij heeft hetzelfde bedacht en in Venray gaan we de trein uit.
Een half uur later stappen we opnieuw in de fietscoupé van de korte trein. Deze keer zijn de mensen om ons heen vriendelijker. Een mevrouw met een rollator kijkt bezorgd hoe we onze fietsen in het gangetje zetten (dat kan nu wél). ‘Zo kan ik er straks niet uit,’ zegt ze, en wij verzekeren haar ervan dat we op tijd plaats zullen maken. Dat lukt prima. Voor de overstap in Roermond hebben we zes minuten en we hebben besloten om ons niet te haasten en er zesendertig van te maken. Een trein later kan ook best. Het is een tip die ik ergens tegenkwam op een website over fietsvakanties: als je met de fiets in de trein reist, kun je beter ruim de tijd nemen voor een overstap. Dat werkt wel, maar het blijft stressen, vooral bij het uitstappen, om jezelf, je fiets én je fietstassen op tijd uit de trein te wringen als er al allerlei nieuwe mensen bezig zijn in te stappen.
In Maastricht fietsen we onze eerste mini-etappe. Van het station naar het hotel. Morgen gaan we voor echt. Van Maastricht naar het Belgische Tienen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten