Omfietsen

Ik heb de wind mee als ik naar mijn vriendin K. fiets. Windkracht vier, dat gaat lekker vlot. Op de terugweg wordt dat flink trappen, maar ik heb tenslotte een elektrische fiets, dus dat komt wel goed. Twee kilometer voordat ik bij de woonboot van K. ben, staan langs de dijk een kleine twintig notenbomen op een rij.  Wat ik hoopte blijkt te kloppen; met deze wind valt er wat te rapen. Moeiteloos verzamel ik een zak vol noten. 

Een kilometer verder. Na de volgende bocht ligt de boot waar ik moet zijn. Maar dwars over de dijk staan onaangekondigd over de hele breedte metalen hekken met een rood-wit lint eraan. Niet leuk. Omdat mijn ervaring is dat er op de fiets haast altijd wel een sluip-paadje te vinden is, trek ik één van de hekken een klein stukje open, duw m'n fiets door de kier en zet het hek netjes terug.  

Maar twintig meter verderop is de weg echt helemaal opengebroken. Op een bulldozer zit een man die me in het oog krijgt. Ik sta op het punt om te draaien als hij boos tegen me roept: TERUG! En nog een keer nóg wat harder: TERUG!!! Met een gestrekte wijsvinger wijst hij aan waar ‘terug’ is. Alsof ie het tegen een hond heeft. “Hoe ben je door die afzetting gekomen?” 

Ik haal mijn schouders op en draai om. Oké, ik zit verkeerd, maar daarom hoeft ie nog niet zo tegen me te schreeuwen. Opnieuw schuif ik het hek een stukje open. Erachter staat een andere wegwerker die langs me loopt, door het geopende hek. Zonder commentaar schuift hij het tussen ons dicht.  

En nu? Een halve kilometer terug, van de dijk af, het dorp door, zoeken waar ik de dijk weer op kan achter de afsluiting. Dat is een eind ná de woonboot, dus ik krijg een voorproefje van de tegenwind van de terugweg. Ik mopper in mezelf over de fiets-onvriendelijke afzetting.  

K. woont op een plekje aan een rivier-arm van de Waal dat tot voor kort fantastisch was. Vanuit de ramen van de boot is het uitzicht altijd anders. Het water dat in hoogte wisselt, de vogels, het eiland aan de overkant waar je soms een stuk strand ziet en waar soms de wilgen tot hun knieën in het water staan. Dat uitzicht is er nog steeds als je maar de goede kant op kijkt. Aan de andere kant is al het groen verdwenen en wacht een zandvlakte op het komende bouwproject. Dat is ook de reden van de wegafzetting. Niets aan te doen.  

De deur van de woonboot is open. K. en ik begroeten elkaar hartelijk. We hebben het niet over bouw- en sloopwerkzaamheden maar drinken koffie, lezen elkaar boekfragmenten voor, lunchen, praten en kijken de goede kant op naar buiten. Tot de dag is omgevlogen en ik weer op mijn fiets stap. Tegen de wind in terug. De noten laat ik achter. Op de terugweg vind ik wel weer nieuwe.  

De mooiste dijk van Nederland

Bijna een jaar geleden schreef ik in een blogpost dat ik begonnen was aan een boek over de geschiedenis van VLB. Daar ben ik nooit op teruggekomen, maar dat betekent niet dat het niet gelukt is. 

In juni was het boek klaar. "De mooiste dijk van Nederland; 50 jaar vereniging Vrijwillig Landschapsbeheer Beuningen". Voorzien van veel foto's, van voor naar achter meegelezen en geredigeerd, mooi opgemaakt en naar de drukker gestuurd. 

Toen lag er een doos vol Mooiste Dijken te wachten tot de geschikte datum om het eerste exemplaar aan de burgemeester aan te bieden. Het beste moment bleek pas in augustus aan te breken. De gelegenheid was een lezing over de toekomst van onze bloemrijke dijken. Een passend onderwerp en een datum waarop de burgemeester kon komen.

Burgemeester Daphne Bergman nam niet alleen het boek in ontvangst, maar bleef de hele avond en was heel geïnteresseerd in de lezing en de vereniging. Na afloop deelden we de boeken uit en natuurlijk bleven er nog een heleboel over. Die zijn nu te koop voor een tientje per stuk. 

Het was een leuke, tijdrovende klus om het te schrijven. Nu zijn er weer andere leuke klussen op mijn pad. Zoals het schilderen van teksten op mooie, houten borden, het maken van een werkbroek met veel zakken, het tekenen van de katten van dochter E. en het bijhouden van de website van VLB. Altijd genoeg te doen. 

Nog één vakantieblogje

 (vervolg van "Luxemburg") 

Na twee nachten in onze luxe tent verhuizen we naar een veel kleiner maar lekker droog huisje. Om tien uur moeten we uit de tent zijn, maar we hoeven niet tot drie uur 's middags te wachten met inchecken in het huisje. Onze bagage wordt met het golfkarretje regelrecht van de ene naar de andere plek op het vakantiepark gebracht.  

Vandaag gaan we naar Echternach, het oudste stadje van Luxemburg. Er moet een enorme Romeinse villa aan de rand van het stadje liggen, maar die slaan we over. We lopen een tijdje door Echternach, drinken koffie, bekijken de enorme voormalige abdij en besluiten naar de Wolfsschlucht te wandelen. 

Het is geen lange wandeling maar wel eentje die een flink eind omhoog gaat. Langs een smal pad met ronde keien klimmen we gestadig door tot we aan het begin van de kloof staan. Het uitzicht is geweldig. Tussen hoog oprijzende rotsen loopt een kronkelig pad van trappetjes met daar tussendoor steenbrokken, rechtopstaande en omgevallen bomen, mossen en varens.  

Op een informatiebord zie je hoe de kloof ontstaan is door het overhellen en afbreken van een brok van het oorspronkelijke steenplateau. We lopen een klein stukje omlaag tot onderaan het trappetjespad en dan wordt het pas écht klimmen. Het is een imposante plek. Een mens is maar klein als ie naast zo'n enorme rotswand loopt. 

Zodra we terug zijn in ons huisje breekt er een flinke bui los. We hebben eigenlijk de hele vakantie geluk met het weer. De meeste regen valt 's nachts of als we ergens binnen zijn.  

Onze laatste vakantiedag gaan we opnieuw naar de stad Luxemburg. Deze keer naar Musée National d'Histoire et d’Art. En we maken nu een ronde door 'Grund’, de oude benedenstad. Er loopt een riviertje door dat we volgen. We besluiten dat Luxemburg een mooie en bijzondere stad is.  

Nog één nachtje in het kleine huisje en dan is de vakantie om. We rijden vlot terug naar ons eigen fijne huis. Met onze eigen fijne tuin waar de paprikaplant helaas gestorven is van de droogte maar waar de tomaatjes aan de tomatenplant juist rood beginnen te worden. 

Luxemburg

(vervolg van "Langs de Moezel")

Voor het staartje - nou ja, een flinke staart - van onze vakantie rijden we naar Luxemburg. H. wilde graag nog een paar nachten kamperen, maar ik vind de tijd van kleine, oncomfortabele tentjes echt voorbij. Als compromis heeft H. voor twee nachten een glamping- tent geboekt in Larochette.  

Het heeft de hele nacht flink geregend en als we uit Perl vertrekken is het nog grijs en nat. Maar in de loop van de ochtend wordt het beter. In Larochette zijn we veel te vroeg om al in te checken en we maken een wandeling naar ‘Het Kasteel’. We klimmen naar de ruïne, die vanaf het vertrekpunt niet zo groot lijkt. Maar als we boven zijn, blijkt het haast een klein dorp te zijn. 

Voor een deel alleen resten van muren, voor een deel opgelapt en/of opnieuw opgebouwd en voor een deel in de steigers om verder gerestaureerd te worden. We lopen een tijd rond en gaan dan terug naar het pad om verder te wandelen. Terug in het stadje zien we een woest stromende beek tussen de huizen door klateren. Het heeft hier zó hard geregend dat er waarschuwingen voor hoog water uitgingen.  

De tent waar we gaan slapen staat op een deel van het terrein waar geen auto’s mogen komen. Onze bagage wordt er met een golfkarretje vanaf het parkeerterrein naartoe gebracht. Het is een enorm gevaarte waar je makkelijk met z'n zessen in zou kunnen wonen.  

In de vroege avond breekt nog even de zon door en zitten we op de vlonder van de voortent. In de tent naast ons jengelt een kind. In het huisje tegenover ons huilt een baby hartstochtelijk en ergens aan de andere kant klinkt vriendelijk gebrabbel van een peuter. Mensen met handdoeken om hun nek komen terug van het koepelzwembad dat we bij het inchecken zagen. We zijn op een soort Centerparks terechtgekomen.  

De avond is kil en vochtig en dan is een huis van doek toch niet het fijnste wat je kunt bedenken. 's Nachts kruipen we bij elkaar. Gelukkig hebben we geen last van alle baby's rondom en wakker worden is hier een stuk warmer dan gaan slapen. En kijk, het weerbericht voor deze dag is goed! 

Vanaf Larochette kun je makkelijk naar de stad Luxemburg. Eerst naar een P&R, dan met de trein, die hier gratis is. Vanaf het station kunnen we met een kabelbaan naar het hoge gedeelte van de stad. Ik wist niet dat Luxemburg zo'n spectaculair hoogteverschil had. Vanaf wat ‘het mooiste balkon van Europa’ genoemd wordt, kijk je uit over het lage deel. Dat uitzicht heb je trouwens vanaf veel meer plaatsen. We wandelen rondom de 'Grund’ en gaan met de glazen panoramalift naar beneden.  

Luxemburg lijkt op geen enkele andere stad die ik ooit bezocht heb. Behalve dan die onvermijdelijke straat met dure winkels die overal in Europa zou kunnen zijn. Maar daar zijn we heel gauw uitgekeken.  

(wordt vervolgd) 

 

Langs de Moezel

      

Onze vakantie begint in Metz. We zijn het erover eens dat het een leuke, gezellige stad is. Maar we blijven er maar kort, want om op de fiets langs de Moezel te trekken, hebben we een parkeerplek nodig waar de auto een tijdje kan blijven staan. Die hebben we gevonden in het kleine stadje Perl.  

Van Metz naar Perl is maar een uurtje (met de auto). We kunnen pas vanaf 3 uur 's middags inchecken bij het hotel dat we hier geboekt hebben maar we gaan vragen of we de auto alvast op de parkeerplaats mogen zetten om eerst te gaan fietsen. Een vriendelijke dame laat ons binnen en als we willen kunnen we meteen al de sleutel krijgen. (Hoeft niet) Parkeren is geen probleem. 

We fietsen een stuk langs de Moezel en terug. Morgen beginnen we echt.  
De aardige hotelmevrouw wijst ons de parkeerplaats die H. online had gevonden en waar we de auto gewoon een week neer kunnen zetten. Alles wat we de komende week nodig hebben, zit in onze fietstassen. 

Ik hou van fietsen langs een rivier. Niet alleen omdat je er weinig last hebt van de hoogteverschillen in het landschap. Het is ook fascinerend dat de rivier op de ene plek rustig is en op de andere plek een woeste stroming heeft. Op de ene plek enorm breed is en ergens anders veel smaller. Op de ene plek vriendelijk, op de andere donker en griezelig. Allemaal hetzelfde water. 

Langs de Moezel zijn eindeloze wijngaarden. Soms op hellingen die zó steil zijn dat je je afvraagt hoe ze daar ooit kunnen werken. Het is bijna tijd om de druiven te oogsten en op een paar plaatsen zien we al kleine groepjes mensen bezig. Wat we ook zien zijn de namen van de verschillende wijndomeinen die met trotse, grote letters op de berghelling staan.  

We fietsen naar Trier, naar Bernkastel Kues, naar Cochem en tenslotte naar Koblenz. Elke namiddag is het een verrassing op wat voor plek we gaan overnachten. Het appartement in Koblenz wint. Geweldig veel ruimte en een terras met uitzicht en een hangstoel. Elke dag proeven we een glas wijn uit de streek. En elke dag hebben we wonder boven wonder goed weer. Terwijl er in de voorspellingen voortdurend regen voorkomt. Die valt vooral ‘s nachts en op plekken waar we niet zijn. 

VOor de terugweg naar Perl hebben we een dag minder. Dat is soms even doorbijten maar ook met de windrichting hebben we geluk. Na een week zijn we terug in Perl en nu begint het luie deel van onze vakantie. 

(wordt vervolgd)