E. en haar jongens

Mijn dochter E. komt een hele week logeren. En voor het eerst neemt ze haar twee jongens mee: Jack en Louie, onze kleinkatten. Het is een hele onderneming. Want de twee Britse Kortharen zijn nooit eerder van huis geweest. Letterlijk, want het zijn echte binnenkatten. 

Ze komen met een auto vol spullen. Kattenbak, kattenmandje, krabmat, een hangmatje om tegen het raam te hangen, speciaal voer, een speeltje, een dekentje… Het is duidelijk dat de lievelingen van E. best verwend zijn. En zij is een bezorgde kattenmoeder. Als de boys angstig en onwennig in dit vreemde huis onder de bank en achter een gordijn kruipen, kijkt ze dat een beetje ongerust aan.

Het duurt zeker een paar uur voordat de dapperste van de twee zich de kamer in waagt. Het is Jack, die thuis juist altijd op z’n kop gezeten wordt. Tegen de avond van de eerste dag komen ze een beetje uit hun schulp, maar bij ieder onverwacht geluid schieten ze terug naar hun veilige plek.

Het veilige plekje dat Louie voor zichzelf heeft gevonden is een verrassing. Hij heeft zich tussen de zitting en het frame van de vlinderstoel gewrongen. Een plek waarvan we niet eens wisten dat daar ruimte tussen was. Het ziet er dan ook uit alsof hij door de stoel geplet wordt, maar blijkbaar vindt Louie het er prettig, want hij brengt er het grootste deel van de tweede dag door.

E. vindt het maar niks, dat haar jongens zich steeds verstoppen. Ze plukt Louie een paar keer tussen de stoel uit en zet hem op een plek die in haar ogen comfortabeler is. 
“Laat hem toch, als hij zich daar lekker voelt,” zeggen wij. Maar je moet je niet bemoeien met de opvoeding van je kleinkatten.

Nu, de vierde dag, is E. de middag en avond naar een vriendin hier in de buurt. Jack loopt intussen door ons huis alsof hij er hoort (behalve bij onverwachte geluiden), maar Louie ligt al vanaf het begin van de middag geplet in de vlinderstoel. We laten hem. Vroeg in de avond stuurt E. een appje om te vragen hoe het gaat. En kijk, vlak daarvoor is hij tevoorschijn gekomen. Dat bericht krijgt een tevreden duimpje. 

Een uur later verjaagt dikke Louie als vanouds z’n stiefbroer uit het hangmatje-voor-het-raam, En als ik de twee hun portie natvoer geef, beginnen ze zowaar meteen te eten en volgt voor het eerst het gewone Amsterdamse patroon. Jack taait na een paar hapjes af en Louie eet blijmoedig allebei de bakjes leeg. 
Ik denk dat ie nu helemaal is ingeburgerd. Daar zal z’n kattenmoeder blij mee zijn.