Opdrukken heb ik nooit gekund. Voor het sjouwen van zware
spullen heb ik altijd hulp ingeroepen. De gedachte aan trainen met gewichten
(nou ja, gewichtjes) is wel eens bij me opgekomen, maar eigenlijk vond ik het
wel best. Ik was tevreden met een behoorlijke conditie door hardlopen en
fietsen.
Mijn gebrek aan spierkracht wreekt zich nu ik me met krukken
vooruit moet slepen. De eerste week had ik zo veel spierpijn in mijn
schouderbladen dat ik bang was voor een peesontsteking. Maar alles went en heel
langzaam bouw ik op. Eerst kwam ik niet verder dan het toilet en terug. Daarna
kwamen er hink-wandelingetjes naar het achterterras bij. Pas na een paar weken
durfde ik het aan om echt de straat op te gaan. Tot de hoek en terug. Een
stukje van niets, maar ik voelde m’n schouders en ook de rechterarm die ik
begin dit jaar brak.
Een week geleden ‘liep’ ik een echt blokje om. Omdat ik wel
eens wilde weten hoe ver dat eigenlijk was, zette ik mijn hardloop-app ‘runkeeper’
aan.
Driehonderdveertig meter…in twintig minuten!
Teleurstellend? Wel als je het vergelijkt met de afstanden
en tijden van voordat ik mijn heup brak. Maar als je bedenkt dat ik me voor elk
stapje min of meer moet opdrukken, is het toch niet gek. Opdrukken heb ik nooit
gekund. Het lijkt me niet slim om het in deze omstandigheden te proberen, maar
het zou me niet verbazen als mijn armen er nu wél sterk genoeg voor zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten