Het zijn er niet veel, maar van bovenaf zien we ze hier en
daar binnenkomen: de diehard fans die zich verkleed hebben als klassieke Python
personages.
“Houthakkers” met geruite overhemden, korte broeken met bretels en
rubber laarzen; mannen met geknoopte zakdoeken op hun hoofd; iemand met een
John Cleese snorretje en minstens drie
“Spaanse Inquisitie” mannen met lange rode gewaden aan.We zitten ruim op tijd op onze plaatsen, op het balkon van
de O2 Arena in Londen. Over drie kwartier begint “One down, five to go”, de
show waarmee de mannen van Monty Python tien avonden lang afscheid nemen van
hun fans. Ze zijn alle vijf de zeventig gepasseerd, maar het publiek is van
alle leeftijden.
We zien ze binnenstromen door de vele ingangen van de Arena.
Met grote glazen bier en popcorn in hun hand, beleefd mompelend “xcuse me”,
“sorry”, als ze voor anderen langs naar hun plaatsen moeten wringen. Om half 8,
de tijd waarop de show zou beginnen, zijn er nog steeds rijen mensen op weg
naar hun plaatsen. Vijf minuten later nog, maar dan gaat het zaallicht uit en
beginnen de muzikanten in de orkestbak circusmuziek te spelen.
Terwijl de laatste mensen zich naar hun plek haasten, gaan
de enorme, rode gordijnen open en even later zien we op een groot scherm één
voor één de oude mannen verschijnen in verschillende poseerhoudingen. “photo
opportunity”, staat er boven.
De show die volgt is een aaneenschakeling van bekende Monty
Python sketches. Live gespeelde stukken worden afgewisseld door oude opnames
(waarin steeds de overleden Graham Chapman een belangrijke rol speelt) en gekke
animaties op de schermen. Voor meer beweging op het podium is er een dansgroep
die helemaal meegaat in de bizarre Monty Python humor. Ze doen een mooie versie
van The Ministry of Silly Walks, met de rare passen die vroeger door de
langbenige John Cleese met aktentas werden gedaan nu synchroon uitgevoerd door
een hele rij dansers. De zeventiger zelf waagt zich er niet meer aan.
Sommige sketches, zoals het nostalgische gesprek van vijf
oude mannen over hoe zwaar ze het in hun jeugd hadden, zijn nog sterker nu ze
door echte oude mannen gespeeld worden. (“We lived in a shoebox in the middle
of the road”).
Vaak barst het publiek in gejuich uit als het begin van een
scène herkend wordt: the dead parrot, the Spanisch inquisition, de rechters na
een zitting; zoals bij een popconcert bij de intro van elk bekend nummer
gejoeld wordt. En net als bij een popconcert kent het publiek hele stukken
tekst uit het hoofd. Niet alleen de oudere generatie. Mijn zoon (21) vertelde
me onderweg dat onder Dungeons & Dragons spelers de regel geldt, dat er
géén Monty Python citaten geroepen mogen worden. Dat zegt wel iets dacht ik.
Het is half 11 als de toegift voorbij is en de staande
ovatie van het publiek beantwoord wordt met “Piss Off” in sierlijke letters op
het scherm. De show is voorbij en we laten ons met de menigte mee naar buiten
voeren. Bijzonder was het. De laatste gelegenheid ooit om Monty Python (mostly)
live mee te maken.
Ons weekend Londen is in elk geval al geslaagd. De rest is
allemaal extra.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten