zondag 16 september 2018

Klompenpad

Aan het eind van het weiland vormen twee houten plankjes een trappetje om over het prikkeldraad te klimmen. Dat prikkeldraad is op die plek netjes omwikkeld, zodat je je been niet kunt openhalen. Ik zie een bordje met een pijl naar links, maar op de weg zit een man in een geel hesje die met grote stelligheid zegt dat we naar rechts moeten.

We lopen het nieuwe klompenpad; sinds dit voorjaar een aangegeven wandelroute vanuit onze eigen woonplaats. Langs een smal paadje gaan we omhoog naar de dijk en volgens de uitgeprinte route moeten we hier ergens de uiterwaarden in. Er staat geen bordje met rode klompjes, maar H. vindt dat we hier toch maar naar beneden moeten, want het is het enige paadje in de buurt dat naar de rivier loopt, weet hij.

Ik protesteer, maar volg hem toch maar naar beneden. Mooi is het hier wel. Als na een minuut of tien de begroeiing steeds ruiger wordt, wil ik eigenlijk terug, maar H. haalt me over om toch door te lopen.
“Het kan niet anders of we komen straks weer op de goeie route,” zegt hij vol overtuiging, en hij helpt me de brandnetels en distels plat te trappen, want ik heb een driekwart broek aan.
We komen bij een zijarm van de rivier, waar om de paar meter een grote, erg dode vis langs de waterkant ligt. Raar. In een drooggevallen plas steekt surrealistisch een bootje uit het brokkelige zand.

We volgen een smal beestenpad. Grote, platte koeievlaaien verraden welke beesten het pad maakten. Verderop komen we ze tegen: de bruine runderen die hier in het wild rondlopen. Ze kijken nauwelijks op als we ze passeren.
Nog één keer een stuk door de hoge brandnetels en dan zijn we vlak bij de rivier. Dit strandje kennen we wel, en kijk, er staat zomaar een bordje met twee rode klompjes. We zijn terug op de officiële route. Intussen zijn we twee en een half uur onderweg. Maar nu gaan we een stuk sneller, want even later volgen we een stuk verharde weg langs de dijk.

Intussen hebben we ook begrepen dat er vandaag een groot running- en wandelevenement is: de Oeverwalloop. Een deel ervan overlapt ons klompenpad en dat is de reden dat we mensen met gele hesjes zijn tegengekomen, van wie één ons zo vriendelijk de weg wees. Maar dan wel van een andere wandeling. Het leverde een interessante omweg op, maar nu wil ik wel graag een stukje afsnijden, anders zijn we wel érg lang onderweg.

We lopen weer dwars door een weiland en dan zijn we op het weggetje dat langs de appelenboer gaat waar we regelmatig fruit kopen. Het blijkt het startpunt van de oeverwalloop. Op het terrein staan tafels en stoeltjes en we drinken er een flesje versgeperst sap. Dat hebben we verdiend!
Vanaf hier is het nog maar een klein stukje naar onze fietsen en dan naar huis.
Moeten we vaker doen. Het kan gewoon vlak bij huis, een avontuurlijke wandeling op de zondagmorgen!

1 opmerking:

Vogels voederen

Ik zit aan de keukentafel noten te kraken en ik denk aan de vogels. De kraaien en kauwtjes die net als ik in de herfst bij de plaatselijke n...