Van dochter E. kreeg hij een groot, fleurig boeket bloemen met een lieve tekst erbij. Zoon J. verheugt zich erop samen met z’n vader een project te beginnen met een nog aan te schaffen bouwpakket.
“Ga je nog iets speciaals regelen?” vroeg E. me een week van te voren. “Is er een afscheidsfeestje of zo?”
Ik was een beetje verrast door de vraag. Pensioen-afscheidsfeestjes worden toch door werkgevers en/of collega’s geregeld, dat ga ík toch niet doen. En ja, er komt een bescheiden afscheidsfeestje, een etentje, maar daar ga ik niet naartoe. Bij z’n huidige werkgever heeft H. 5 jaar gewerkt en ik ken weinig van zijn collega’s. Van de mensen met wie hij gaat eten, ken ik niemand. En ik zit er niet op de wachten om mee te gaan. Ik neem geen afscheid, intégendeel.
Nu lijkt het een gewoon weekend. Maar vanaf morgen is H. thuis als ik aan het werk ben. We zijn allebei benieuwd hoe dat gaat bevallen. Allereerst heeft ie echt zin in een tijdje vakantie. De laatste jaren heeft H. knetterhard gewerkt en zelfs op z’n laatste werkdag was hij samen met degene die hem gaat vervangen de laatste die het pand verliet.
“Vind je het moeilijk om alles los te laten?” vraag ik hem.
Hij schudt zijn hoofd en praat vervolgens een hele tijd over alles wat hij op de valreep nog heeft helpen regelen in een lastige kwestie.
Er zijn veel goede voornemens: hij gaat meer sporten, mijn huishoudelijke ochtend overnemen, klussen in en om het huis doen, vaker naar een museum, maar nu eerst: uitrusten.
Morgen als mijn werkdag begint, laat ik hem lekker liggen, zo lang als ie wil.
En daarna moeten de kaarten opnieuw geschud worden. Kan ik rustig thuis werken zonder luidruchtige sportzender in de kamer? Gaan we elkaar in de weg lopen? Wordt het lastiger om vroeg op te staan als ik de enige ben die dat moet? Maakt H. al zijn goede voornemens waar?
We gaan het zien, we gaan het zien.
Welkom H in de pensionadez club!
BeantwoordenVerwijderen