Ik moet het gewoon niet doen! Een eind gaan fietsen als het warmer dan dertig graden is.
Vanmorgen was de lucht gesluierd. Natuurlijk was er het weerbericht dat weer een warme dag aankondigde. Maar dat weerbericht had het ook over lichte bewolking en zelfs in de namiddag kans op een bui.
We aarzelden even maar besloten toen dat we de tocht niet al te lang zouden maken met onderweg een stop op een schaduwrijk terrasje. Toen we de straat uit fietsten was er zowaar een koel briesje en het was heerlijk buiten. Over de dijk hadden we de wind in de rug en al na een uurtje waren we op ons beloofde terras met uitzicht over de Waal.
Volgens de aangescherpte coronaregels moesten we onze namen en telefoonnummers opgeven en een lijstje vragen met nee beantwoorden. We aten en dronken wat en liepen toen van onder de parasols weer de zon in. Hete fietszadels. Tegenwind.
De terugweg was meteen al minder leuk.
Tien kilometer voordat we weer thuis waren, wilde ik eigenlijk elke vijf minuten wel stoppen om water over m’n hoofd te gooien. Maar H. hield het tempo erin en ik fietste stoer zonder te klagen met hem mee. De laatste twee kilometer zakte ik steeds meer terug. H. keek om waar ik bleef, hield een beetje in en dan kon ik weer een eindje in de luwte achter hem vaart zetten.
Ondanks de hitte begon ik een beetje kippenvel te krijgen en toen we eindelijk de fiets in onze koele schuur konden zetten, had ik moeite om niet om te vallen.
Water, water, water. En zitten.
Ik moet het gewoon niet doen, dacht ik. Een eind gaan fietsen als er een hittegolf is. Ja, ’s avonds misschien. Maar die zon op m’n hoofd, daar kan ik dus echt niet goed tegen.
Een uurtje later is m’n energie terug. Hoewel… je blijft toch een beetje sloom als het zo heet is. Nergens zin in. Niet eens om een blogpost te schrijven. Ik denk dat ik dat vandaag maar laat zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten