Maar waar we geen rekening mee hadden gehouden, was dat onze zoon J. het principe van dit soort bordspellen veel beter beheerst dan wij met z’n tweeën bij elkaar. Niet alleen was hij in zijn eerste jaren Japanstudies in Leiden lid van een Studenten Spellen Vereniging, maar juist in deze tijden van corona speelt hij regelmatig online met mensen uit de hele wereld. Terwijl we hem dus de regels uitleggen, past hij onmiddellijk allerlei slimmigheden toe waarmee hij voordelen kan halen. Hij wint dan ook glansrijk, maar dat maakt het eigenlijk vooral leuker.
Voor ons is deze manier van spelen nieuw. Elke speler heeft een spelbord met drie gebieden waar vogels kunnen leven. Die vogels kun je er krijgen door kaarten te trekken. Maar niets komt voor niets. Je moet eerst zorgen dat je het bijpassende voedsel voor een vogel te pakken krijgt voordat je die in je bos, je veld of je moeras mag plaatsen. En dan kun je eieren gaan leggen.
Vogels, voedsel, eieren; het levert allemaal punten op. En dan zijn er nog allerlei eigenschappen van vogels of andere spelelementen die je punten kunnen opleveren of kosten. Het spel ziet er prachtig uit en wie er oog voor heeft, leert onderweg een heleboel over allerlei soorten vogels. De eigenschappen kloppen zo veel mogelijk met de werkelijkheid in de natuur.
Helaas zijn het wel de vogels van Noord-Amerika en kom je geen mussen, koolmezen of merels tegen. Maar dan weer wel de Californische kuifkwartel (waarvan nesten gerapporteerd zijn met maar liefst 28 eieren), de glanstroepiaal (die in grote groepen leeft, van soms miljoenen vogels), de geelsnavelkoekoek (die eieren in andermans nest legt) en de Phoebe (die een nest van modder maakt). En zo zijn er nog 166 andere vogels. We kunnen nog even vooruit met dit spel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten