Daaag

Het is vier uur ’s middags en het begint al donker te worden. Buiten hoor ik nog af en toe een windvlaag, maar het lijkt nu toch wat rustiger dan vannacht en vanmorgen. Ik hoop dat E. in haar lichte autootje niet van de weg geblazen wordt.
“Natuurlijk niet,” zegt H. onbekommerd. Maar ik zal blij zijn als ze straks een appje stuurt dat ze veilig is thuisgekomen.

Een week geleden kwam ze hier aan met haar laptop met extra scherm, een volgestampte grote koffer met kleren en nog een tas vol andere noodzakelijkheden.
De afgelopen week hebben we elk op onze eigen plek gewerkt, samen koffietjes gedronken, lekker gegeten, spelletjes gedaan, film gekeken en een virtuele familie-avond gehouden met het gezin van m’n broer.

E. heeft kerstontbijtjes voor ons gemaakt en zichzelf en mij vakkundig opgemaakt. Ik heb haar schouders gemasseerd en cappuccino’s voor haar geschuimd. En de hele week hebben we maar één keer ruzie gemaakt. Met z’n vieren hebben we de beide kerstdagen uitbundige meergangenmaaltijden gegeten uit de kookboeken van H.

En nu is m’n dochter weer vertrokken. Met d’r hele  hebben en houden in haar kleine auto, naar haar drukke, Amsterdamse leven. (Nou ja, de sociale kant staat zoals bij iedereen op een laag pitje, maar druk heeft ze het altijd.)  Ik heb haar uitgezwaaid. Daaag. Rij voorzichtig! Tot volgend jaar.