Een nieuwe traditie

Vrijdagmorgen heb ik afgesproken met K. Ze komt op de koffie met. En ‘met’ is geen koek of taart, maar leesvoer.
Allebei houden we van teksten. Om te schrijven, om te lezen, om naar te luisteren en om voor te lezen. En voorlezen kunnen we toevallig heel goed; we zijn allebei professioneel voorlezer (geweest) bij Dedicon.

K. was mijn directe collega tot ze een paar jaar geleden door langdurige ziekte thuis kwam te zitten. We blijven elkaar opzoeken om bij te praten en toen ik haar begin februari opzocht om samen iets leuks te doen op haar verjaardag, begonnen we voor elkaar mooie teksten te zoeken en voor te lezen. Dat was zo inspirerend dat we aan de rest van de plannen voor die dag niet toe kwamen (behalve een lekkere lunch dan)

Het werd meteen een traditie. Nu ze me een tegenbezoek komt brengen, heb ik ‘Sprakeloos’ van Tom Lanoye klaarliggen. Ik weet zeker dat ze dat een mooi boek zal vinden en bijna zeker dat ze het nog niet gelezen heeft. Op haar beurt heeft K. een tas meegenomen met een stapeltje boeken erin. Ik mag kiezen waaruit ze iets zal voorlezen. Lastig, want ik ken de boeken niet. Het wordt háár keus: een verhaal van Renate Dorrestein.

Behalve het voorlezen en commentaar op elkaars keus geven, hebben we nog heel wat andere dingen te bespreken. Van het voornemen om samen ook een bordspel of dobbelspelletje te doen, komt ook nu weer niets terecht. Grinnikend vertelt K. die alleen woont, dat ze een tijdje geleden via Facebook probeerde om een maatje te vinden voor gezamenlijk museumbezoek of om samen spelletjes te doen. De reacties waren wonderlijk. In plaats van aanmeldingen kreeg ze duimpjes of werden er namen geopperd van mannen die ook ‘een maatje’ zochten. ‘Ik zoek geen man’, had ze onder die reacties laten weten, waar dan weer met schaterlachende emoticons op werd gereageerd. Kortom, deze zoektocht via Facebook leverde niets anders op dan verbazing.

Volgende keer dan maar een spelletje? Wie weet. Maar als we een paar weken verder zijn kan het ook zomaar zijn dat we lekker op het waterterras gaan luieren of een eindje varen. In elk geval zullen er boeken en verhalen in de buurt zijn en wordt er minstens een klein stukje voorgelezen. En lekker geluncht. Een goede traditie moet je in ere houden, hoe jong die ook nog is.