Luxe etentje

Als cadeau gaan we uit eten in een sterrenrestaurant. Het  is een dubbel verjaardagscadeau: H. en dochter E. zijn allebei in maart jarig en ik ga gewoon lekker mee. Op deze regenachtige zaterdagmiddag gaan we naar Amsterdam. Eerst nog even met E. naar de bouwmarkt voor wat praktische inkopen en dan bespreken we de opties: gaan we op de fiets? Of met een Uber?

Als niet-Amsterdammers zijn wij niet gewend aan Ubers, maar E. draait er haar hand niet voor om. Als we eenmaal hebben besloten dat het met dit weer echt niet leuk is om 20 minuten door de stad te fietsen, is het zó geregeld.
‘Over 7 minuten staat Souhail op de hoek,’ ziet E. in de app. En jawel. We staan nog maar even buiten of de zwarte BMW komt er aan om ons naar Mos te brengen, waar we om 7 uur hebben gereserveerd.

Het leuke van zo’n luxe etentje is, dat je niet alleen allemaal bijzondere, mooi geserveerde, lekkere kleine gerechten krijgt voorgeschoteld, maar ook door vriendelijk personeel met aandacht bediend wordt. Van elk gerecht krijgen we precies uitgelegd wat het is en van elke bijpassende wijn waar die vandaan komt en van welke druiven die gemaakt is.

Alles is lekker en sommige dingen nóg lekkerder. Tussen de gangen in zit precies genoeg tijd en we hebben elkaar van alles te vertellen. Verbaasd zien we na het toetje dat het intussen elf uur is. Ik ben voorbereid op de rekening, maar heb er niet aan gedacht dat we twee weken geleden al een aanbetaling hebben gedaan. Dat valt dus nog mee ook.

We worden door Ali teruggereden, die een stuk communicatiever is dan Souhail. Hij vertelt over zijn werk als chauffeur, de drukke en slappe tijden en de moeilijkste klant die hij ooit had. Voor we het weten staan we alweer bij E. voor de deur.
Het was een gezellig, heerlijk etentje, vinden we alle drie. Een goed cadeau, voor de gevers én voor de ontvangers.