New York

Het vliegtuig naar New York had vertraging. Door tegenwind! Alsof je op de fiets bent. Om kwart voor tien ’s avonds sta ik dan met m’n koffer in aankomsthal 4 van JFK airport. En nu?

Mannetjes genoeg die je graag aan een taxi of shuttlebus willen helpen. NIET DOEN, lees je in alle boekjes en wordt er ook omgeroepen. Ik zoek de Air train, en daarvoor moet ik naar een dode hoek met trappen en een lift. Omhoog, want de Air train, die alle terminals van het vliegveld verbindt met de metro (A train), rijdt ook hoog.
Ik vraag een man in uniform hoe het werkt en hij legt het vriendelijk en uitgebreid uit. Naar Howard Beach Station moet ik, en daarvandaan met de A train. Ook op Howard Beach zijn de medewerkers vriendelijk en behulpzaam.
Deze keer moet ik naar beneden. Het metrostation is oud en ik ben er een van de weinige blanken. Ik moet naar Columbus Circle. Als de plaats naast me leeg is, draai ik me half om om uitgebreid de kaart achter me te bestuderen. Zelfs met leesbril is het lastig te ontcijferen, maar ik vind ongeveer waar ik zit en waar ik heen moet.
Tevreden draai ik me terug. Een stukje verderop zit een oude man, type Morgan Freeman, die me een kaart toesteekt. “The Map” staat erop en deze kaart geeft me een helder overzicht van de metrolijnen. Ik tel hoeveel stations ik nog moet, vouw de kaart weer op en steek hem de man toe. “You want it back?” mime ik. Nee. “ Keep it”, gebaart hij. Ik lach breed en steek m’n duim op. Morgan ook. Aardig! Ik blijf wel drie stations glimlachen. Zonder veel problemen vind ik m’n hostel. Ik ben in New York!