In Vlissingen hoor je de zee ruisen. Michiel de Ruyter staart vanaf zijn sokkel over het water. Iets verderop staat een zeemansvrouw voor altijd op haar man te wachten. Haar stenen rok strak naar achteren gewaaid.
Het is vrijdagavond en we lopen over de Vlissingse boulevard. Vanmiddag kwamen we langs een merkteken dat aangaf hoe hoog het water kwam in 1953. De zee is nu glad en rustig, maar in het donker heeft ie toch iets beangstigends. Rode en witte lichtbakens knipperen geruststellend elk hun eigen ritme. Als een groot schip verderop voorbij vaart, rollen er ineens golven aan met witte schuimkoppen.
Er staan lage flats langs de boulevard en achter sommige ramen zien we statieven met kijkers. Ik snap waarom; de zee is fascinerend. Altijd anders.
Zaterdagmorgen maken we een echte strandwandeling. Het is bewolkt maar het is heerlijk aan zee. Vissers gooien hun lood 100 meter het water in en wachten geduldig op platvissen. Met weinig resultaat. “Het is te koud om te azen”, vertrouwt één van hen ons toe. “Maar dit is leuker dan boodschappen doen.”
We zijn niet de enigen op het strand. Het is een goeie plek om je hond uit te laten. Een schapenhond heeft zijn eigen baasjes moegespeeld en komt proberen of wij zijn stuk hout weg willen gooien. H. gooit en de hond spuit weg. Met een sliding komt ie gelijk met het stuk hout aan. Hij kijkt of zijn bazen er nog zijn en komt dan verwachtingsvol bij H. terug. Nog een keer? Na vijf keer heeft H. er genoeg van en we zien lachend hoe de hond een nieuwe werper vindt.
’s Middags gaan we naar het Zeeuws Museum in Middelburg. Daar zien we op een reeks wandtapijten de zeeslagen uitgebeeld tussen de Spaanse overheersers en de eigengereide Zeeuwen; de tachtigjarige oorlog in beeld.
De geschiedenis is alom tegenwoordig hier, net als de zee. Van vrijdagmorgen tot zondagavond ademen we Zeeland en de zee in. Na het lange weekend zijn we even helemaal uitgeruisd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten