Buren

De hele week al staat er in de tuin van onze buren-schuin-achter een party-tent. Niet zo’n gewone met vier poten die bij een flinke windstoot omgaat; nee, het is een echte grote, waar wel honderd mensen in passen. En dat is ook de bedoeling, want de buurman viert zaterdag zijn vijftigste verjaardag. Wij zijn ook uitgenodigd.

De schuin-achter-buren wonen er nu zo’n jaar of vier en we hebben niet heel veel contact. Onze tuinen zijn zó begroeid dat we niet bepaald bij elkaar naar binnen kijken, en er zit ook nog water tussen. Af en toe komen we elkaar buiten tegen en dan zeggen we tegen elkaar dat we eens samen koffie moeten drinken. Niet lang geleden maakten we er eindelijk een concrete afspraak van en hebben we uitgebreid bijgepraat. We kennen elkaar namelijk al langer dan die vier jaar.

Toen wij ons huis kochten, een twee onder één kap, kochten zij het andere huis onder de kap. De kale klei-en-zandvlakte om het huis groeide onder onze handen uit tot tuinen om in te  zitten. Over de afscheiding ertussen was goed overleg en achterin bleef een opening, waardoor zowel kinderen als volwassenen even konden gaan buurten. Na een paar jaar ging buurman in België werken en vertrok het gezin naar een plaats dicht bij de grens. Het contact verwaterde. Af en toe hoorden we via via hoe het hen verging. Ze konden niet erg aarden en wilden graag terug. Enkele jaren na hun vertrek waren ze weer naar onze streek verhuisd in een dorp verderop. Maar ze wilden nog preciezer ‘terug’ en aasden op het stuk grond direct achter hun eerdere woning. Na nog een tussenverhuizing naar een andere wijk in ons dorp, kregen ze het voor elkaar. Ze kochten de bouwgrond en zetten er een huis neer. Onze oude naaste buren waren nu onze schuin-achter buren geworden.

De vijftigste verjaardag van de buurman is een groot, lawaaiïg feest. Tussen de vrienden en familie zitten veel mensen die we vroeger ook op verjaardagen ontmoetten. Grappig om die na zo’n tijd weer tegen te komen. We hangen een tijdje geanimeerd rond een statafel, maar mijn conditie is nog niet zo ver dat ik een heel feest staand aankan. Zitten is geen optie, want om een gesprek te voeren moet je op oorhoogte van je medefeesters zijn. Na anderhalf uur hou ik het voor gezien en H. gaat met me mee. Terwijl we omlopen naar ons eigen huis, horen we de jarige een hevig versterkte toespraak houden en dan de muziek weer losbarsten. Thuis zak ik dankbaar op de bank om comfortabel nog een tijdje te luisteren naar de vrolijke geluiden uit de feesttent.