“Ik kan twee dingen doen,” zegt de tandarts, “de kies trekken óf een wortelkanaalbehandeling.” En omdat de kies eigenlijk te goed is om te trekken, wordt het de tweede optie. Een langdurige sessie van gepor en gewroet met piepkleine vijltjes en boortjes om alles daar binnenin m’n kies goed schoon te maken. Met verdoving gelukkig, maar evengoed niet echt fijn om te ondergaan. Een klein uur later fiets ik opgelucht naar huis.
“Het zal nog wel een paar dagen pijn blijven doen,” heeft hij gezegd. Maar voorlopig voel ik nog niet zo veel. Eén kant van m’n gezicht is nog verdoofd, net als de helft van m’n tong. Een paar uur later begint de boel te tintelen en komt het gevoel terug. AU. Nu toch maar wat paracetamol slikken. ’s Avonds wil ik alleen maar voor de tv hangen en met weer twee paracetamolletjes ga ik vroeg naar bed.
Om half één word ik wakker. In mijn kaak klopt en bonkt het, maar er zijn nog lang geen vier uur verstreken na de vorige pijnstillers. Ik blijf stil liggen en hoop dat ik weer in slaap val. Niet dus. Na een tijd ga ik toch maar naar de badkamer en neem nog twee van die witte pilletjes. Maar ze helpen niet: de pijn gaat er dwars doorheen. Liggen is een ramp. Ik probeer met een dik kussen half zittend te gaan slapen, maar dat lukt ook niet. Pijn pijn pijn, bonk bonk bonk … ik word er misselijk van.
“Hij werd misselijk van de pijn,” lees je wel eens in een detective. Nu weet ik dat het echt kan. Ik stap vlug uit bed en vind net op tijd een emmer. Veel valt er niet over te geven, maar het kokhalzen is er niet minder om. Na tien minuten voel ik me minder beroerd en kruip maar weer terug in bed. En eindelijk val ik dan in slaap. Als ik weer wakker word, is de pijn een stuk minder.
Twee dagen later eet ik nog steeds heel voorzichtig en slik ik nog steeds paracetamollen, maar ik kan me al haast niet meer voorstellen hoe het donderdagnacht voelde. Ik weet niet of dat bij iedereen zo werkt, maar mijn brein is heel goed in het vergeten van pijn. Gelukkig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten