Ik heb vanmorgen iets groots gekocht

“Ik heb vanmorgen iets groots gekocht”, app ik naar mijn dochter E. en voeg een foto toe.
Haar antwoord komt pas een uur later, want zij bevindt zich een uurtje of wat eerder in de tijd, op vakantie in Mexico.
“Heuh echt?”
"Toch wel een auto?"
Niet gek dat ze verbaasd is, want ik heb tot nu toe mijn hele leven geen tweede auto willen hebben. Tot nu toe lukte het allemaal met goede afspraken, een fiets en een scootertje voor woon-werk verkeer.

Een scooter heeft een hoop voordelen. Ik kom de week door met ongeveer drie liter benzine, als er een file staat, rij ik daar vrolijk langs en ik heb maar een klein parkeerplaatsje nodig. Op de fiets vind ik 15,5 kilometer net een beetje te ver, maar in de zomer kan het af en toe wel eens.
Maar als het winter wordt, is het altijd wat lastiger te organiseren. Als het vriest is het (vooral ’s morgens vroeg) wel erg koud en voor gladheid ben ik bang. Dus als het echt koud wordt, en H. moet voor een vergadering een eind weg (wat steeds vaker gebeurt), ben ik aangewezen op het OV. En dat is geen soepele verbinding.

Zoals gezegd: tot nu toe lukte het allemaal best. Alleen begint de laatste maanden het systeem te haperen. Twee keer binnen een maand stond ik met m’n scootertje ergens onderweg stil en moest ik hem laten ophalen en repareren. Na die tweede keer vertelde ‘het scootermannetje’ dat m’n motortje wel erg oud begon te worden. Aan de starter kon hij daarom niet zoveel meer doen. Het knopje van de elektrische starter werkte al steeds slechter. Kort na dat gesprek over die oude motor gaf ie alleen nog maar een naar, astmatisch kuchje als ik hem indrukte. Oké, dan heb ik de kickstarter nog, maar dan moet ik de scooter wel eerst op de standaard hijsen. Beetje lastiger. En ook de kickstarter laat me soms schrikken door pas na een keer of acht stevig trappen aan te slaan.
Kortom: ik vertrouw m’n scootertje niet meer helemaal. De laatste weken ga ik als het even kan wat eerder weg van m’n werk om te voorkomen dat ik echt in het donker ergens met pech kom te staan.
Omdat H. eind volgend jaar van plan is met pensioen te gaan, wil ik geen nieuwe scooter kopen. Als H. niet meer werkt, kan ik de auto gebruiken. Ik moet deze winter nog even doorkomen en leg me er bij neer dat ik dan misschien een tijdje de bus zal moeten nemen.

Afgelopen woensdag was het erg koud. Ik keek naar het weerbericht en zag dat het donderdagmorgen waarschijnlijk zou vriezen. H. had de auto nodig en was zo lief om me naar de bushalte in Nijmegen te brengen, wat me een overstap scheelt.
Tegen half vijf borg ik mijn spullen op om de bus van een paar minuten over half te halen. (Soms is die iets te vroeg dus  je moet zorgen dat je op tijd bent). Het duurde behoorlijk lang voor er een bus kwam, waardoor ik de aansluiting miste. Dat werd 25 minuten wachten. Maar na 25 minuten was er geen bus. Wel een aankondiging op een scherm dat ie over 15 minuten zou komen. Weer wachten. Tien minuten later sprong het cijfer op het scherm van 5 minuten weer terug naar 15. “oponthoud” stond er onder. Op vijf minuten na deed ik zo twee volle uren over een afstand van ruim 15 kilometer.

Bij de gedachte dat ik de hele winter van dit systeem afhankelijk zou zijn werd ik zó moedeloos, dat ik die avond besloot om voor één jaar van mijn principes af te stappen. En dus heb ik vanmorgen iets groots gekocht