De achtertuin is al de hele week een wit heuvellandschap. De schone sneeuw schittert in de zon. Vanaf de achterdeur loopt een gebogen spoor van kuilen naar achteren. Het is het voetspoor naar het vogelvoerhuisje waarin ik steeds opnieuw mijn voeten zet. Maar het platgetrapte laagje onderin de 30 cm diepe gaten begint nu erg glad te worden.
De zon lokt ons naar buiten. H heeft zijn schaatsen opgezocht en gaat een tochtje in onze waterrijke buurt maken. Ik maak eerst de stapstenen vrij onder het gladde kuilenspoor. Dan ga ik een stukje lopen. Aan het eind van de straat is een kleine plas en vanaf daar kun je een flink stuk schaatsen. Dat wordt dan ook druk gedaan.
Langs de oever staan groepjes fietsen, plukjes laarzen en
schoenen; er zitten mensen hun veters te strikken, hier en daar klinkt muziek.
Hoe verder ik langs de ijsvlakte loop, hoe drukker het wordt. In de verte zie
ik een figuurtje met een felblauw fleecevest aan komen schaatsen. Grote slagen,
voorover gebogen met de handen op z’n rug. Het is H.
Ik roep en hij maakt een elegante stop.
“Weet je wie ik allemaal tegenkwam daar verderop?” Hij
noemt een reeks namen en laat een vrolijke foto zien. Ik maak een filmpje van
hem als hij weer verder schaatst.
Door de rulle sneeuw loop ik langs sloten, vaarten,
meertjes, bruggetjes. Overal zijn mensen buiten. Ergens zijn twee enorme geluidsboxen
neergezet. Na zoveel saaie lockdownweken lijkt iedereen uitgelaten. Het bruist van
het leven op het ijs, in de sneeuw, in de zon.
“Pas op, corona!” zegt een helft van mijn hersens.
De andere helft zegt: “Onzin, we zijn buiten. Dit is
gewoon leuk!”
En leuk is het. Zelfs voor iemand die niet van schaatsen
houdt. Even lekker los. En nu maar hopen dat het virus lekker binnen blijft
vandaag.
Ja inderdaad een twee strijd met corona. Ook wij hebben goed opgelet met afstand. Maar wat hebben we genoten. Denk dat de mensen dit zo nodig hadden.
BeantwoordenVerwijderen