De voorspellingen zwenkten een beetje heen en weer tussen tien en vijftig centimeter te verwachten sneeuw; ik was benieuwd wat er allemaal van waar zou worden.
Vanmorgen vroeg was de wereld inderdaad wit. Maar hoe dik de laag nou eigenlijk is, valt niet te zeggen. Het laagje op het achterterras is op veel plaatsen hooguit twee centimeter. Maar als we de schuurdeur open doen, duwen we moeizaam een opgewaaide sneeuwhoop van zo’n veertig centimeter hoog mee opzij.
We gaan naar buiten, gewoon een stukje lopen in deze witte wereld. Hier en daar stappen we met hoog opgetrokken knieën door een dikke laag wit. Op andere plekken ligt weinig. Er staat een ijskoude wind en de fijne poedersneeuw die steeds maar blijft vallen, wordt alle kanten op gezwiept. In het water van de plas waar we langslopen, is een kunstwerk ontstaan. Kleine, bevroren stukjes sneeuw die aan de rietpluimen hangen, door de wind telkens ondergedompeld worden en zo een patroon op het water vormen.
We komen veel mensen tegen. Ouders en kinderen met sleetjes, mensen die net als wij gewoon een stukje buiten lopen, mensen die hun stoep vegen. In de buurtpreventie-app waar ik lid van ben, bood iemand gisteravond zakken strooizout te koop aan. 25 kilo voor een tientje. Je kon er op wachten dat iemand dat een onjuist gebruik van de app vond. Er kwam een hele reeks commentaar-appjes pro en contra strooizout en een paar bestellingen. Toen ik H. liet zien waar al dat ge-app over ging, zei hij dat al dat zout niet zo best voor het milieu was. “Zout is fout.”
Ik stelde voor om in de appgroep te zetten dat H. voor 25 euro stoepjes kon komen vegen. We bedachten nog een paar leuke handeltjes en nu we buiten lopen, roept H. naar een buurman die in zijn besneeuwde tuin staat: “Ik heb een leuke aanbieding voor je: stuur me een foto van jouw stoep met sneeuw en je krijgt een foto terug van je stoep zónder sneeuw. Het ultieme thuiswerken!”
De buurman houdt een bezem omhoog en zegt dat hij juist zo blij is met deze gratis work-out in corona-tijd.
We zijn rond. Nu we toch helemaal ingepakt zijn, werken we meteen even de dikke sneeuwlaag voor de schuurdeur weg. Scheppend en vegend maken we een pad, waar meteen weer een dun, wit laagje op landt. In elk geval kan de deur nu gewoon open. We zien wel wat er morgen weer ligt. Want voor vandaag is het genoeg geweest. De rest van de dag blijven we lekker binnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten