Het inkopen van al dat voedsel is dan ook niet mijn werk. Het is H. die altijd ruime hoeveelheden van alles inslaat. Voordat de corona samen winkelen tot een asociale actie maakte, gingen we regelmatig op zaterdag met z’n tweeën ‘grote boodschappen’ doen. Terwijl ik het liefst een lijstje afwerk en dan vlug naar de kassa doorloop, kuiert H. het liefst op zijn gemak langs alle schappen. Het was dan ook logisch dat het eenpersoons winkelen zíjn taak werd.
Maar daarmee ging wel de rem eraf. Terwijl ik vaak bij al te enthousiaste hoeveelheden verse groente vroeg wanneer we dat nou toch op moesten eten of vertelde dat er al drie van die flessen olijfolie in de schuur stonden, kwam nu alles in het winkelkarretje terecht dat H. wel wat leek.
Allemaal best zolang het om dingen gaat die lang bewaard kunnen worden, maar als het er op uit draait dat er eten weggegooid moet worden omdat het niet goed meer is, word ik daar heel chagrijnig van. Dus roep ik voordat H. naar de winkel gaat wat hij vooral níet mee hoeft te nemen en zo gaat het aardig goed.
Alleen die voorraadkast… Vorige week heb ik de bovenste twee planken helemaal leeggehaald en geïnventariseerd. Vijf blikken chilibonen, vijf blikken kikkererwten, diverse blikken andere peulvruchten, vier blikjes ansjovis, kokosmelk, kokoscream, geraspte kokos, vier flessen balsamico, heel veel zeezout. Ik zette alles netjes soort bij soort, maakte een lijstje van alles waar veel van was en plakte dat op de deur.
‘Zo kun je in één oogopslag zien wat er nog is.’
H. knikte. Hij vond het heel netjes en overzichtelijk en kwam de eerstvolgende keer thuis met een extra fles balsamico, want dat was in de reclame.
Zucht.
Mochten we om wat voor reden dan ook een tijd geen boodschappen kunnen doen, dan hebben we in elk geval genoeg balsamico azijn. Een hele geruststelling.
Vervang H door J en het had mijn tekst kunnen zijn 😉
BeantwoordenVerwijderen