Maasheggen

Op vrijdag begint mijn weekend en tegenwoordig ook dat van H. En omdat het weerbericht voor de rest van het weekend veel nattigheid belooft, willen we deze vrijdag gaan fietsen. We rijden eerst met de auto naar Boxmeer en vanaf daar fietsen we door het Maasheggenlandschap.

H. heeft deze bestemming uitgezocht en hij wijst me op het landschap alsof hij zelf de heggetjes heeft geplant. Het is dan ook een bijzondere plek, die sinds 2018 de UNESCO status heeft als ‘oudste cultuurlandschap’ van Nederland. We fietsen langs de heggen die uit verschillende struiken bestaan en die de stukjes weide in ongelijke vierkanten verdelen. Afwisselend is het. Tussen de heggen staan knotwilgen en op veel plaatsen zijn poeltjes. De veelgeprezen meidoorn hier bloeit nog niet, maar heeft wel fris blad in een prachtig lichtgroen. En regelmatig komen we langs wolken witte bloesem van de sleedoorn.

We fietsen langs paadjes die ons steeds via allerlei bochten terugbrengen bij de Maas, aan onze linkerhand. De zon schijnt, het is zo rond de tien, twaalf graden. Een perfecte dag.

Na een kilometer of dertig steken we de Maas over met een piepklein veerpontje. Met witte voetstappen is op het dek aangegeven hoe we op een verantwoorde afstand met zes personen op het dek kunnen staan. Maar wij zijn de enige passagiers en zodra we aan boord zijn (en betaald hebben) vertrekken we. Aan de overkant willen twee andere fietsers mee terug.

Aan de andere kant van de Maas is het saaier. Hier fietsen we voornamelijk rechte stukken dicht langs de rivier. Daardoor is de terugweg ook korter en dat is dan weer een voordeel want nu hebben we de wind tegen. In een weiland zien we in de verte een grote groep witte vogels. Als we dichterbij komen zien we dat het zwanen zijn. Wel vijfentwintig! En een eindje verder in een ander veld nóg acht.

Nog een paar kilometer, dan kunnen we de rivier weer oversteken. Deze keer met een grotere veerpont, waar ook auto’s op staan. We zijn niet het enige fietsende duo. Nog vier andere stellen staan met hun fietsen op de boot. De tas met onze spullen hangt aan de fiets van H., die een eind naar voren is gereden. Het betalen laat ik dus aan hem over. Tot mijn ergernis zie ik dat van ieder overstekend paar de man de portemonnee trekt. Belachelijk dat rollenpatroon; volgende keer toch zorgen dat ik wat geld op zak heb.

Het laatste stukje gaat weer langs de Maasheggen. Om ons er even aan te herinneren hoe mooi vooral het eerste stuk van onze fietstocht was. En dan te bedenken dat volgens de website van staatsbosbeheer het mooiste moment hier nog komen moet, namelijk als de meidoorn bloeit. We moeten dus binnenkort nóg een keer.