Muziekzomer

Luxor Live in Arnhem is een mooi, oud gebouw. Meestal doet het dienst als poptempel, maar vanavond speelt er de opera Cosí fan tutte van Mozart. In het Italiaans, en gelukkig met boventiteling, zodat het verhaal goed te volgen is. Een verhaal dat overigens niet veel voorstelt: twee jongemannen stellen de trouw van hun verloofdes op de proef door ze, vermomd met snorren, te verleiden. Na veel tegenstribbelen vallen de dames tenslotte voor hun charmes, wat de mannen natuurlijk ernstig tegenvalt. Uiteindelijk komt alles weer goed.

Wij zitten als publiek aan weerszijden van een lange catwalk die dwars door de zaal loopt. Rechts van ons is het podium met orkest, links een open bar die meespeelt in het decor. Jonge zangers van de Opera Academy zingen en spelen de opera en het Nederlands Jeugd Orkest begeleidt hen. Deze voorstelling is een onderdeel van de NJO muziekzomer, een jaarlijks terugkerend programma van drie weken waarin het Nederlands Jeugd Orkest allerlei concerten verzorgt, al of niet samen met andere partijen. Het zijn heel verschillende muziekuitvoeringen op heel verschillende, vaak bijzondere, locaties.

Hoewel we allebei geen diehard operafans zijn, is het een geslaagde avond. Er wordt met flair (en met humor) gespeeld en gezongen en sommige stukken vinden we ook echt mooi. Maar als we een week later naar een ander onderdeel van de muziekzomer gaan, weet ik weer zeker waar mijn hart ligt.

Dit is een avond ‘Jong Metropole’ in het voormalig zendstation van Radio Kootwijk. In dat hoge, kerk-achtige gebouw spelen leden van het Ned. Jeugd Orkest samen met die van het Ned. Jeugd Jazz Orkest. Een week lang hebben ze samen de nummers gerepeteerd die ze natuurlijk ieder voor zich al veel langer geoefend hadden. En de lol spat ervan af!

Ik zou met mijn ogen dicht willen luisteren, maar het is zo vreselijk leuk om te kijken! Naar de piepjonge drummer die als ie het druk krijgt, z’n wangen opbolt. Naar de blonde violiste vooraan, die haar strijkstok laat dansen. Naar de jongen met de contrabas, die z’n hele lijf in de muziek gooit. En vooral naar de dirigent. Hij is een en al ritme en aan zijn bewegingen kun je precies zien welke fragmenten nog lastig zijn voor de musici. Ik kom ogen en oren te kort.

En hoeveel bewondering ik ook heb voor de operazangers, geef mij toch liever Duke Ellington, meeslepende saxofoonsolo’s, swingende ritmes...  Dít is muziek waar ik gelukkig van word.