Een werkdag

Het bedrijf waar ik werk gaat alles wat bewaard moet worden online opslaan. Dat spaart een hoop opslagruimte op allerlei schijven en het brengt een nieuwe manier van werken met zich mee waar iedereen erg aan moet wennen. Documenten waar je in werkt, staan niet meer op de bekende plekken, maar ergens in de cloud.

Je kunt ze openen op vier verschillende manieren, waarvan het niemand precies duidelijk is hoe die met elkaar in verband staan, wat het handigst is, en waar je documenten blijven als de computer ze automatisch opslaat. We zijn er nu een paar weken mee aan het worstelen en iedereen is echt van goede wil, maar omdat het systeem nog lijdt aan kinderziektes, lopen we voortdurend tegen problemen aan.

“Kun jíj je documenten openen?”
“Even kijken…. ja, ik kan overal gewoon bij.”
“Hm, ik krijg een rare melding.”
“O wacht, ik ook. Ik kan dit niet openen. En die ook niet. Ook een melding.”
“Dan moeten jullie resetten, want dan is er niet goed gesynchroniseerd. Heb ik vanmorgen ook al gedaan.”
“Weet jij hoe dat moet?”
Er moeten wat geheimzinnige codes worden ingevoerd en dan verschijnt er rechts onder in beeld een pop-up met de vrolijke melding dat er 523 documenten gesynchroniseerd worden, nee, 876, nee, 1247 …. Het getal loopt op tot een onwaarschijnlijke hoogte.
Wachten.
Koffie halen.
“Héé, het is gelukt. Nu kan ik overal weer bij.”

Ditzelfde scenario speelt zich drie dagen achter elkaar af. We vragen aan De Mensen Die Het Kunnen Weten of dat normaal is. Nee, dat synchroniseren zou gewoon vanzelf moeten gebeuren. Maar dat komt wel goed.

Op woensdagmorgen constateer ik dat een opgeslagen geluidsbestand verdwenen is. Een interview dat ik gisteren gemonteerd heb. Met een zucht open ik het ruwe interview dat er nog wel is en begin opnieuw aan de montage. Ik sla het voor de zekerheid op drie verschillende plekken op. Dan ga ik aan de slag met een artikel waarvoor ik gisteren achtergrondinformatie heb gezocht.  Ik ben een uurtje aan het schrijven en dan haal ik koffie. Als ik verder wil gaan, krijg ik het document niet meer geopend. Sterker, geen enkel document laat zich openen. Ja hoor. Er moet weer gesynchroniseerd worden.
Maar deze keer komen er allerlei nieuwe, onbekende pop-ups in beeld over documenten waarvan de synchronisatie vastloopt.

“Er is een storing,” horen we even later. “Hier heeft iedereen last van.”
Als twee koppen koffie later de storing is opgelost, blijkt het stuk waar ik net aan gewerkt heb verdwenen te zijn. Ik vind alleen de achtergrondinformatie terug.
Diep ademhalen.
Níet heel hard schreeuwen.
Níet mijn laptop uit het raam gooien.
Ik pak rustig mijn spullen in en ga naar huis.
Morgen met een schone lei beginnen. Maar wel snel, want dat stuk had eigenlijk vandaag af moeten zijn.
Een uitstekende oefening in zelfbeheersing, zo’n nieuw systeem.