Toen de lockdown werd afgekondigd was het ineens afgelopen met de bezoekjes. Een paar weken zagen we elkaar helemaal niet. Daarna begon ik af en toe iets voor de kinderen in de brievenbus te stoppen. Een leesboekje, een tekenblok, een pakje viltstiften. Weer later belde ik aan, deed een paar stappen achteruit en dan stond even later het hele gezin in de deuropening. Bleef ik vanaf een afstandje een tijdje kletsen. De regels werden soepeler, de kinderen mochten weer naar school, de buik van N. werd dikker en dikker. In augustus verwacht ze haar vierde kind.
De woensdagmiddagen worden weer vaste prik. Vandaag is het heet in het voortuintje, pal in de zon. Als ik aanbel, nodigt N. me voor het eerst in lange tijd uit om binnen te komen, en meteen door de achterdeur weer naar buiten. In de schaduw van een grote parasol achter het huis. Ze ziet er verhit uit en vertelt over het gevecht dat ze leverde om de kinderen uit school te halen. Twee kilometer op de bakfiets met twee kinderen in de bak valt haar zwaar nu. Dus vroeg ze D. om bij haar broertje achterop te klimmen. Dat leverde protest op en geschreeuw en gehuil en een gevaarlijke situatie met een auto. Ze zijn pas nét thuis! Ze is boos en struikelt over haar woorden.
Maar als we een tijdje buiten zitten, kalmeert ze. Zwaar en moe als ze is, staat ze op om een glas sap voor me te halen. En drinken voor de kinderen. Ik zou haar willen helpen, maar kan vandaag niet zo veel doen. Een beetje spelen met de jongste, die lief in het kleine zwembadje zit. Tekeningen bewonderen van D. en vooral luisteren naar de tirade van mijn Syrische vriendin. Maar ze blijft niet lang boos. Even later gooit de postbode een brief in de bus, van de gemeente. Het is een soort korte enquête waarin gevraagd wordt naar de tevredenheid over de buurt. Ik leg uit wat de bedoeling van de brief is. “Vind je de buurt goed? Of moet er iets veranderen?”
Ze lacht:
“Alles is goed in mijn buurt. Alles is goed.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten