Geel als citroen, rood als tomaat

Tegenwind op de heenweg, en dan heb je terug lekker de wind mee. Dat is over het algemeen mijn voorkeur als we een stuk gaan fietsen. Vandaag hebben we niet alleen tegenwind, maar gaat de weg ook hier en daar een stukje omhoog. En wat zwaarder weegt: ik heb nog niet ontbeten! Ik ben blij als we in Nijmegen aankomen bij Café De Blonde Pater; dé plek voor een ontbijtje buiten de deur in Nijmegen en omgeving.

Al is m’n vakantie achter de rug en is dit weer een gewone werkweek, met een gepensioneerde H. in huis krijgt het werkende leven toch een vleugje vakantiegevoel. Mijn vrije vrijdag is ineens een gezamenlijke vrije vrijdag. Een dag om leuke dingen te doen. Vooral als na een druilerige week het weerbericht voor deze dag droog en aangenaam is. Dus zitten we om kwart over tien in De Blonde Pater, waar H. een klein ontbijt bestelt en ik een ‘uitgebreid ontbijt’.

De twee borden die ons gebracht worden, lijken verdacht veel op elkaar en dat blijkt een vergissing. Dus moet ik, hongerig als ik ben, nog iets langer wachten, terwijl H. al aan z’n beschuitje begint. Het uitgebreide ontbijt is decadent. Een scone met room en jam, een pannenkoekje, een beschuit, een cracker, twee boterhammen, een roerei, plakken jonge kaas en brie, een glaasje yoghurt met muesli. Veel te veel natuurlijk, maar ik sla er een behoorlijk gat in.

Met nieuwe energie fietsen we heuvelop verder Nijmegen in om naar Museum het Valkhof te gaan. We zijn er precies op tijd voor ons gereserveerde tijdslot. We zetten de fietsen neer en doen netjes onze mondkapjes op, want die zijn in het museum verplicht. H. vindt op zijn telefoon het mailtje met de reserveringen, maar als we onze museumjaarkaart moeten laten zien, merk ik dat m’n bril niet in m’n tas zit. Shit, op tafel laten liggen na het ontbijt.

Heuvelaf ben ik zo terug bij de Pater en nóg een keer de heuvel op heb ik de scone er tenminste weer afgefietst. We kunnen het museum in. Na de vaste collectie bekijken we de tentoonstelling ‘Geel als citroen, rood als tomaat’ van meubel- en productontwerper Ineke Hans en beeldend kunstenaar Erik Mattijssen. Het zijn 26 kleurrijke scènes, steeds met bij elkaar gebrachte werken van beiden.

Behalve veel kleur zit er humor en een soort gekte in, die we allebei kunnen waarderen. Leuk! Het is al halverwege de middag als we weer naar buiten lopen en eindelijk de mondkapjes weer af kunnen doen. Weer een museum om bij te kunnen schrijven op de museumjaarkaart. Een lekker dagje uit. En dan is het echte weekend nog niet eens begonnen.