Al jaren was ik vaag van plan om eens een EHBO-cursus te doen. Bij de huisarts in de wachtkamer had ik wel eens een foldertje gepakt, maar verder nooit actie ondernomen.
Deze zomer besloot ik echt op zoek te gaan naar een cursus.
Dat viel nog niet eens mee. Er zijn snelcursussen om in één dag of in drie dagen een certificaat te halen, er zijn cursussen van het rode kruis, het oranje kruis, BHV cursussen, je kunt EHBO bij kinderen doen, EHBO bij senioren, bij baby’s, reanimatiecursussen, AED trainingen… maar ik wilde gewoon de algemene basisdingen leren!
Uiteindelijk koos ik voor de cursus van de plaatselijke EHBO-vereniging. Het is de bedoeling, als je daar een diploma hebt gehaald, dat je bij de vereniging hoort en meedoet als hulpverlener bij evenementen. Hm.
In oktober zou de cursus beginnen en afgelopen donderdag was de eerste les. In het dorpshuis, van 20.00 tot 21.30. Netjes om vijf voor acht was ik binnen en zag in de open hal een groepje mensen om een tafeltje heen zitten.
“Kom je voor de EHBO-cursus? Pak maar een stoel, we zijn bijna compleet.”
Er werden handen geschud, namen genoemd en het gesprek ging verder waar ze waren gebleven: “Natuurlijk mag iedereen zelf weten waar ie naartoe gaat. Jij (ze wees iemand aan) bent bij het rode kruis … jij (weer wijzen) woont in Puiflijk…, dan hoef je niet bij ons te komen. Maar van sommige mensen weet ik al zeker dat ze hier blijven. Van L. hier bijvoorbeeld. En van jou ook,” en de vrouw legde haar hand op mijn schouder.
Ik begreep dat ik al voordat de cursus begon, was ingelijfd bij de EHBO-vereniging alhier, glimlachte opgewekt en dacht: dat zien we nog wel.
Na een tijdje wachten op de laatste deelnemer, bleek deze zich ziek gemeld te hebben. We gingen beginnen. Achter de dame van de administratie gingen we door een stelsel van smalle gangetjes naar een ruimte in de kelder.
Met zes cursisten zaten we om een lange tafel, kregen elk een praktijkboek en een verhaal over data, praktische zaken en het examen. Toen kwam docent Jan aan het woord. Hij stelde zich voor en werd onderbroken door een oudere man, de voorzitter van de vereniging. Die wilde graag een foto van de groep maken voor een stukje in de plaatselijke krant. Er werd een reanimatiepop tevoorschijn gehaald voor een actiefoto. Daarna was er gesteggel over de volgende bijeenkomst, die in de herfstvakantie valt. En daarna kwam iemand vragen of we in de pauze naar boven wilden voor koffie. Toen Jan zich opnieuw voorstelde, vroeg een cursist naar het verschil tussen het rode en het oranje kruis (hij werkt voor allebei) en kreeg een erg lang en uitgebreid antwoord.
Maar toen gingen we dan eindelijk echt beginnen. Jan nam in vogelvlucht het boek met ons door. Hij gaf aan wat wel en niet bij het examen aan de orde kwam, vertelde anekdotes uit de praktijk en beantwoordde vragen. Om half tien beloofde hij dat we volgende keer gaan oefenen met verband aanleggen. De theorie moeten we vooral thuis gaan bestuderen en de lessen zijn voor de praktijk. Voor volgende keer de eerste 37 bladzijden doornemen. En dan, over twee weken, gaan we praktisch aan de slag. Ik ben benieuwd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten