Bordspellen zijn dit jaar populairder dan ooit. Al in het begin van de coronatijd werd dat in de media geconstateerd en nu december nadert, ontploft de verkoop helemaal. Wij doen er graag aan mee. De afgelopen maanden hebben we zoveel bespaard op (geen) etentjes, (geen) bioscoop, (geen) weekendjes weg en nog meer (niet)… dat we best een flink bedrag aan spellen kunnen uitgeven.
We bekijken top tien lijstjes en recensies van bordspellen en kiezen een paar favorieten. Je kunt natuurlijk online bestellen, maar liever willen we naar de spellenwinkel in Nijmegen om ze zelf te halen. Het zal er vast druk zijn, bedenken we, dus moeten we van te voren goed weten wat we willen hebben. Zondagmiddag fietsen we naar de stad, mondkapjes mee, en zien tot onze verbazing dat het maximum van 35 klanten in de winkel bij lange na niet gehaald wordt. We kunnen rustig samen naar binnen gaan.
Na een tijdje gaan we dan toch. Ik sta voor de kassa om af te rekenen bij de ene man. De andere vraagt aan H. of de spellen ingepakt moeten worden
“Nee hoor,” zegt die, “dat hoeft niet.”
Medewerker één zegt tegen mij: “Hij zegt dat het niet ingepakt hoeft te worden, ben je het daar eigenlijk mee eens?”
Ik moet lachen: “Nou jaaa, je staat hier gewoon te stoken!”
“Natuurlijk,” antwoordt hij uitgestreken. “Als we op zondag werken, mogen we stoken.”
“Ik niet hoor,” zegt medewerker twee. “Dat doet híj alleen!”
Intussen heeft H. de dozen in zijn rugtas gestopt en we lopen lachend de winkel uit. “Tot ziens.”
Achter ons horen we een meisje zeggen dat ze graag wat hulp wil. Het antwoord: “Helaas, dat gaat niet. De hulp is helemaal uitverkocht. We hebben alleen nog een beetje advies.”
Je moet er wat van maken op zo’n zondagmiddag.
Dit is toch leuker dan online bestellen, vinden we allebei. En we hebben meteen een beetje lichaamsbeweging. Want nu moeten we nog acht kilometer terug naar huis fietsen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten