Ik ken haar vanaf haar geboorte, de kleine T. En vanaf haar babytijd is het een eigenwijs kindje. Als ze iets niet wil, laat ze zich nergens door overhalen. Tijdens mijn wekelijkse bezoekjes aan haar moeder, mijn Syrische vriendin N., keek ze me vanaf een afstandje vaak bozig aan. Mama moest aandacht aan háár besteden, niet aan mij.
Nu ze drie jaar is, gaat het anders. Als ik aanbel, of door de brievenbus roep als de bel uitstaat, hoor ik haar enthousiast mijn naam naar haar moeder roepen. Heel lang zei ze nooit iets tegen me, maar sinds een paar maanden houdt ze in het Arabisch hele verhalen. Dat ik daar weinig van begrijp, vindt ze geloof ik maar dom. Als ik niet of verkeerd reageer, zucht ze demonstratief en zegt iets dat bepaald niet klinkt als vleierij… Zij begrijpt mij wel, merk ik, als ik haar in het Nederlands iets vraag of vertel.
Deze zomer ging ze voor het eerst naar het kinderdagverblijf. Naar school, net als haar grote broer en zus. Het viel haar erg tegen. Na de eerste dag vertelde ze boos aan haar moeder dat de juf niet met haar wilde spelen. Daarna wilde ze niet meer. Dat iedereen op school alleen maar Nederlands sprak hielp ook niet mee. In de klas deed ze niets anders dan huilen tot de juf er wanhopig van werd. Tot nu toe is er geen strategie gevonden om haar naar school te krijgen. (Wat nu trouwens vanwege de corona weinig uitmaakt)
T. is bazig tegen haar oudere broer en zus en knuffelt soms hardhandig haar babybroertje. Maar ze is ook zorgzaam. Als mama koffie voor me gaat zetten in de keuken, sjouwt ze een bijzettafeltje naar me toe en als ik aanstalten maak om naar huis te gaan, pakt ze mijn tas om die bij de buitendeur aan me te geven.
Toen ze jarig was, kocht ik een zuurstokroze sweater met kantjes voor haar. Omdat haar vader grieperig was, ging ik niet op bezoek, maar legde het cadeautje buiten voor de deur en stuurde een whatsapp berichtje met een foto. Na een tijdje kwam er een bericht terug. Een filmpje van T. in haar nieuwe sweater. “Dankjewel!” roept ze terwijl ze voor de camera heen en weer draait. “Hou van.”
De eerste Nederlandse woorden die ik haar hoor zeggen. Die eigenwijze dame komt er wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten