Als wij rond kwart over tien de auto parkeren zie ik het appje van A:
“Sorry, het wordt waarschijnlijk half 11, we zijn nog druk aan het krabben.” Dus blijven we nog even in de auto zitten. Na een tijdje zien we ze langsrijden en een stukje verderop parkeren. Naast onze auto wachten we tot we hen uit zien stappen. Het duurt een tijdje.
“Sjongejonge”, roept H. uit de verte als ze eindelijk naar ons toe komen lopen.
“Dat duurde lang zeg, en wij maar wachten hier in de kou!”
De toon is gezet. Als A. bekent dat ze pas vlak voordat ze weggingen bedacht dat ze wat warmere kleren aan moest, lachen we haar uit.
“Wij hadden dat gisteravond al bedacht toen we het weerbericht hadden gezien!”
Vrolijk gaan we op pad.
We zijn bepaald niet de enigen die bedachten dat het een mooie dag was voor een wandeling. Op sommige plekken is het echt druk. Een paar keer duiken we op smalle paadjes de berm in om mensen te laten passeren. Eén keer wachten we op een groep van een stuk of tien mensen die sneller lopen dan wij. Maar een stukje verderop staan ze met z’n allen stil zodat wij weer langs hen moeten, waarna ze ons weer met z’n allen inhalen.
Toch voelt het hier buiten in dit natuurgebied wel corona-veilig.
De wandeling gaat over heuvels en door dalen en is volgens de boekjes 16 kilometer lang. We dachten altijd dat dat zwaar overdreven was, maar de GPS van onze wandelmaatjes laat zien dat het toch aardig in de buurt komt. Met een klein stukje afsnijden blijken we toch bijna 15,5 kilometer te lopen. In coronavrije tijden zouden we de tocht gezellig hebben afgesloten door ergens samen koffie te gaan drinken, maar dat zit er nu even niet in.
Dus nemen we als afscheid een lekker koekje en lopen we dan elk naar onze eigen auto. Tevreden over het mooie weer en onze sportieve prestatie. Dit moeten we vaker doen samen, en dan zodra het weer kan wél met koffie en wat lekkers aan het eind. Die beloning hebben we best verdiend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten