Vakmanschap

In de hal staat tegenwoordig een doos met mondkapjes. Niet zo’n kartonnen doos met die  blauw/witte wegwerpmaskertjes, maar een mooi, houten doosje met herbruikbare. Het stond al een tijd ongebruikt in een hoekje, samen met een iets kortere, maar hogere doos. Allebei lang geleden gemaakt door mijn vader, allebei van eikenhout met een scharnierend deksel.

Vorig weekend heeft H. ze geschuurd en gelakt, zodat de tekening van het hout weer mooi tevoorschijn kwam. Ze stonden te shinen in de kamer tot de lak droog was en we keken er bewonderend naar.
“Wat kon mijn vader toch een mooie dingen maken,” ik doe het deksel dicht en weer open. Het sluit naadloos zonder ook maar een millimetertje speling.

“We hebben best veel dingen van je vader in huis,” zegt H.
In gedachten gaan we het huis door. Ons robuuste, houten bed dat dochter E. hopeloos ouderwets vindt maar dat nog steeds prima functioneert.
Een lange, lage kast met schuifdeuren op de kamer van zoon J.
Twee simpele houten kastjes die al vele keren van rol gewisseld zijn. Ooit gemaakt voor onze Amsterdamse kamer, nu van elkaar gescheiden; de een volgepropt met oude schoenen, de ander dient als nachtkastje.
Een knalrood barbiebed en een al even knalrode barbiekast, compleet met een hang- en een leggedeelte, laden en miniatuur ijzerbeslag. Gemaakt voor E. toen ze klein was en nu door ons bewaard als aandenken aan mijn vaders vakmanschap.

Bij de meeste van al die ambachtelijke kunstwerkjes staan we niet zo vaak stil. Het is bijna acht jaar geleden dat hij overleed en hij raakte toen al jaren geen hamer of zaag meer aan. Het is mooi om een rondje maken langs alles wat hij ons heeft nagelaten. En die glanzende eikenhouten doos in de hal vestigt er voorlopig elke dag weer even de aandacht op.
Mooi gemaakt, pap.