Stemmen

Het stembureau is deze keer niet in de school op de hoek, maar er is een ruimere locatie gevonden: de scouting blokhut, een kleine kilometer verderop.
Ik dacht een hele tijd dat ik een zwevende kiezer was, maar achteraf wist ik eigenlijk twee weken geleden al wat, of liever gezegd op wie ik ging stemmen. Die ene stem, druppel op een gloeiende plaat, voelt soms een beetje zinloos, maar wij mógen in elk geval stemmen. Dus dat moet je dan doen, vind ik.

’s Middags om een uur of drie fiets ik naar de blokhut. Ik hoop dat het niet al te druk is, want het is geen weer om lang buiten in de rij te staan. De rij is vooral lang door de ruime afstand die mensen van elkaar houden. 

Bij de deur staat een man naast een tafeltje met daarop een fles handgel. Steeds als hij iemand binnen laat, schuifelt de rij een paar meter verder. In het begin lijkt het alsof er alleen mensen naar binnen gaan, maar na enige tijd komen er uit een volgende deur toch ook stemmers terug. Ze moeten tussen de rij wachtenden door en ik bedenk dat ze dat beter andersom hadden kunnen organiseren.

Ik hoorde van een collega dat ze erg lang moest wachten omdat er bij haar in het stembureau iemand weigerde om een mondkapje te dragen. Hier is iedereen even braaf en ik hoop maar dat dat betekent dat er geen corona-ontkenners bij zijn die op Forum stemmen.
Na een minuut of tien ben ik aan de beurt om mijn handen te desinfecteren en nog een minuut later mag ik naar binnen. Ik ken de blokhut van jaren geleden, toen zoon J. bij de welpen zat. In de smalle gang met een toilet en een keukentje ernaast, sluit ik op anderhalve meter aan - en in de grote ruimte waar op de muren een jungle geschilderd is, worden even later stempas en ID gecontroleerd. Dan krijg ik het grote vel met alle lijsten aangereikt. Weer een tafel verderop mag ik een rood potlood pakken en ten slotte zijn er de afgeschotte hokjes om in het geheim één rondje in te kleuren.
Ik doe het zonder te aarzelen.
Het opgevouwen papier gaat in de stembus.
Al deze handelingen worden door iedereen plechtig verricht. Er wordt niet meer gezegd dan nodig is. Dit is duidelijk een ernstige zaak.
Als ik de tweede deur uitkom en op mijn beurt tussen de nieuwe wachtenden door wandel, zie ik dat de rij nu een stuk langer is. Onderweg begint het zachtjes te miezeren en als ik binnen ben, zie ik door het raam dat het nu echt regent.

Inmiddels is de uitslag bekend. De grote lijnen zijn duidelijk, maar wat voor kabinet hiervan geboetseerd zal worden? We zullen zien.