Barbecue

Bij de houtwerkplaats van Vrijwillig Landschapsbeheer Beuningen (VLB) wordt de hooitijd afgerond met een barbecue. H. is bestuurslid en houdt zich samen met een paar anderen bezig met de voorbereiding. Voor de inkopen is er een lijst die al jaren dienst doet. Alleen worden de aantallen aangepast op grond van het aantal inschrijvingen.

Ik werp een blik op de lijst. Ik had niet anders verwacht dan vooral veel vlees, maar schrik toch een beetje van de hoeveelheden. Voor iedereen die meedoet, is er van elke soort een ruime portie: een sjasliek-spies, drie stokjes kipsaté, een worstje, een stuk kipfilet, een moot zalm … En dan nog een paar kilo rundvleessalade.

Oké, dat wordt dus zalm voor mij. En H. belooft me dat er naast de rundvleessalade ook een salade zonder vlees komt. Heb ik even geluk dat hij mee gaat inkopen doen. Ik besluit een portie notenballetjes te maken om mee te nemen. Dan heb ik in ieder geval iets te eten dat ik zelf erg lekker vind. En wie weet kan ik nog iemand op het idee brengen dat er meer mogelijk is dan vlees.

Ondanks het menu is het een gezellig feest. Het is fantastisch weer zodat we de hele avond buiten kunnen zijn en het is een leuke groep mensen. Allemaal mannen, maar sinds vandaag zijn er officieel twee vrouwen bijgekomen als vrijwilliger. Ze zijn op de valreep uitgenodigd, maar konden deze avond niet. De twee hebben zich gemeld om te komen maaien met de zeis. Stoer!

Natuurlijk blijft er een heleboel eten over. H. neemt enthousiast een hoeveelheid worstjes en stokjes saté mee naar huis. Daar zal I. ook blij mee zijn. Ik gun het ze. Maar stiekem hoop ik wel dat bij een volgend VLB-etentje ook gedacht wordt aan het feit dat er gerechten zonder vlees bestaan.

Gewoon leuk

Ik fiets net buiten het dorp over een smalle asfaltweg. Het is lekker fietsweer en ik ben op weg naar een interview waar ik zin in heb. Een stukje voor me uit zie ik vanaf een zijweggetje rechts een kleine bestelbus achteruit de weg op draaien.
Die heeft mij niet gezien, vermoed ik en ik rij er voor alle zekerheid met een grote boog omheen. Het gaat goed en even later rijdt het busje de kant op waar ik vandaan kom.

Honderd meter verderop sta ik even stil in de berm om op m’n telefoon te kijken welke weg ik straks het best kan nemen. Als ik m’n telefoon weer wegstop en wil opstappen, stopt er een busje naast me. Het is dezelfde bus als daarnet en van achter het opengedraaide raam roept iemand me. Achter het stuur zit een grote man met een vriendelijke gezicht. 

“Ik reed u daarnet bijna aan…” zegt hij een zorgelijk.
“Ja,” zeg ik, “maar ik dácht wel dat je me niet gezien had, dus ik maakte een extra bochtje.”
“Ik keek alle kanten op, maar niet de goeie…” zegt hij schuldbewust en na een korte stilte: “Mijn excuses!”
“Nou, dat vind ik lief,” flap ik uit terwijl ik op m’n fiets stap.
Ik fiets verder en het busje verdwijnt een stuk verderop de hoek om.

Zo simpel is het, om even sorry te zeggen over iets onbedoelds of stoms. En ik word er acuut helemaal vrolijk van. Zou het daardoor komen dat ik even later een gezellig interview heb, dat voelt als een gesprek tussen bekenden? Hoe dan ook, dit is een dag om een blije blogpost over te schrijven.
Gewoon leuk.

Regels zijn regels

Ik heb wat geldzaken afgehandeld en zie op mijn bank-app dat mijn AOW binnen is. De tweede keer, een heel ander bedrag dan toen ik nog werkte, maar dit wordt nog aangevuld met pensioen. Ik scroll verder naar de vorige maand om te zien hoeveel dat precies is. Maar er is in juli helemaal geen pensioen overgemaakt.

Omdat er direct na m’n pensionering een groot bedrag ineens is uitbetaald vanuit een vergeten pensioenregeling uit een vorig leven, staat er nog ruim genoeg op mijn rekening. Ik had de aanvulling nog niet gemist. Maar nu ga ik op onderzoek uit. Een week of zes geleden kreeg ik een brief met de vraag of ik mijn pensioen wilde ontvangen (ja hoor) en of ik dan het bijgaande formulier vóór 1 mei (!) 2024 wilde invullen.

Blijkbaar was mijn rekeningnummer niet bekend bij het pensioenfonds. Ik vulde alles in en stuurde het formulier terug (en noteerde dat dat op 10 juli gebeurde). Zou het niet aangekomen zijn?
Ik log in op de website waar ik ‘mijn pensioengegevens’ kan inzien. Daar staat netjes alles wat ze nodig hebben op een rijtje: naam, adres, mail-adres, telefoonnummer, bankrekeningnummer. Dus dat is wel in orde. Dan maar even bellen wat er aan de hand is.

Het goede nieuws is dat ik meteen iemand aan de lijn krijg. Een vriendelijke dame, die me eerst in de wacht zet om mijn gegevens op te zoeken en daarna nog twee keer om iets aanvullends op te zoeken. Ze vertelt me dat het formulier niet is aangekomen. Of ik het nogmaals wil invullen en opsturen. Het mag ook per mail. Maar de gegevens zijn toch bekend? Vraag ik. Tja, tóch graag dat formulier invullen.

Ik zoek het ding op en begin het in te vullen, maar er staat niets in dat nog niet bij mijn gegevens op de website staat. Wat een onzin, dit. Halverwege stop ik geërgerd om nóg een keer te bellen. Deze keer krijg ik een vriendelijke jongeman te spreken. Hij is aanmerkelijk sneller met het opzoeken van mijn dossier, maar ook volgens hem moet ik het formulier nóg een keer invullen en opsturen. “Dat zijn nou eenmaal de regels,” zegt ie.

Ik vertel hem dat ik dat een heel slecht argument vind, maar dat hij daar verder ook niet veel aan kan doen. Mopperend vul ik nóg een keer alles in en stuur het in een mail op met het vriendelijke verzoek om een ontvangstbevestiging. Die krijg ik onmiddellijk, automatisch dus. Er staat bij dat veranderingen van gegevens binnen een maand doorgevoerd zullen worden.

Sjonge. Als ik hier nou mijn huur van moest betalen, had ik nu toch wel een flink probleem. Ik prijs me gelukkig dat ik niet afhankelijk ben van dit geld, maar het zou toch wel fijn zijn als het bijvoorbeeld over een maand toch echt een keer binnenkomt.

Schilders

De schilders zijn er. Veel sneller dan we hadden verwacht, want er was een klus in de buurt uitgevallen. Vanmorgen om half acht hoorde ik ze praten en rammelen met de steiger en een kwartiertje later waarschuwden ze dat alle ramen nu dicht moesten, want ze gingen met de hogedrukspuit aan de gang.

Kees en Kees, vader en zoon. Eerlijk gekozen door verschillende offertes aan te vragen en te vergelijken, maar we kennen ze nog van vroeger. Toen woonden ze tegenover ons. Kleine Kees van toen is inmiddels groter dan Grote Kees en ook zijn de rollen omgedraaid. Kees jr. is nu de schilder en pa assisteert hem.

Om een uur of tien is het tijd voor een pauze. We bieden ze koffie aan en verder hoeven ze helemaal niks, want ze hebben ieder hun eigen koelbox bij zich met boterhammen, een koel drankje en ik weet niet wat er nog meer in zit. Dat is nodig, vertellen ze, want lang niet alle opdrachtgevers bieden ze iets te drinken aan.

Sterker, soms staat de bewoner van het te schilderen huis kalmpjes op hun vingers te kijken, kop koffie in de hand, zonder te vragen of ze misschien ook een bakkie willen. Of ze worden op de vingers getikt omdat ze binnen komen lopen, terwijl dat soms toch echt nodig is om bijvoorbeeld een raam goed dicht te doen of een elektriciteitssnoer aan te sluiten.

Betalen gaat ook niet altijd vlekkeloos. Soms moeten ze een half jaar op hun geld wachten. Daarom staat nu in de schriftelijke overeenkomst dat er een kwart vooraf betaald moet worden en halverwege de klus nog een deelbedrag. Niet leuk, maar het blijkt nodig te zijn.

Er wordt aangebeld. Het is een bezorger van de verfwinkel tien kilometer verderop. Daar hebben ze vanmorgen vroeg vier emmers verf besteld.
“Nú al? Roept jonge Kees verbaasd. En hij gaat de bestelling in ontvangst nemen.

De koelboxen gaan weer dicht en de schilders gaan weer naar buiten. Vandaag spuiten ze het vuil geworden hemelsblauw schoon; morgen wordt het huis geschilderd.
En al zal ik het blauw missen, ik verheug me toch ook wel op de nieuwe kleur.

Verstand op nul?

Ken je dat? Dat je probeert uit te vinden hoe iets werkt en dat dat een heleboel keer mislukt, maar uiteindelijk krijg je het tóch voor elkaar. Da’s leuk! Nou ja, dat mislukken niet, maar het draagt wel bij aan de tevredenheid als het uiteindelijk wél goed gaat. Toch?

Ik vind het leuk om nieuwe dingen te leren. Om iets wat ik eerst moeilijk vind uiteindelijk onder de knie te krijgen. Soms komt daar onderweg een hoop gemopper bij kijken, maar dat mag de pret niet drukken. Een nieuw computerprogramma, een nieuwe taal, een nieuwe melodie om te zingen… LEUK

Daarom keek ik ook vol ongeloof naar een nieuwsbericht over een onderzoek dat constateerde dat mensen een hekel hebben aan mentale inspanning, oftewel aan nadenken.
“Mentale inspanning blijkt vaak samen te gaan met onprettige gevoelens.” Zegt Erik Bijleveld van de Radboud Universiteit. Hij heeft 170 studies geanalyseerd, waarin allerlei proefpersonen allerlei denktaken kregen. Die proefpersonen moesten aangeven of ze bij die taken onaangename gevoelens hadden, zoals frustratie, irritatie, stress…

Ja duh! Zie mijn intro. Dat je irritatie voelt als iets moeilijks niet meteen goed gaat, betekent toch niet dat je er een hekel aan hebt. Meestal wil je het dan juíst meteen nog een keer proberen.
Dat mensen zelf zeggen dat ze graag schaken of puzzelen maakt op de onderzoekers weinig indruk.  “Als de voordelen van schaken groter zijn dan de kosten, kiezen mensen ervoor om schaak te spelen. Ze geven zelfs aan dat ze er plezier in hebben.”

Bijzonder. Al die proefpersonen uit al die onderzoeken gaven zelf aan dat ze onprettige gevoelens hadden gehad. Dat telde wel. Maar als mensen zeggen dat ze schaken leuk vinden, is dat eigenlijk niet echt zo.

Een wonderlijk onderzoek met een wonderlijke conclusie. Het zet me echt aan het denken, hoe vermoeiend en lastig die actie ook is. Ik vraag me dus ook ernstig af of deze onderzoekers soms een ongelooflijke hekel aan hun werk hebben.

Hemelsblauw

Vanaf de geboorte hebben we het meegemaakt: eerst een klein paaltje ergens midden in een modderig, braakliggend veld. Toen de fundamenten en de eerste contouren. Met onze toen nog kleine kinderen gingen we er tot vervelens toe steeds kijken: hier komt de keuken, hier de w.c. En kijk, als je hier uit het raam kijkt zie je waar de achtertuin komt, met er achterlangs het water.

Een spannend moment was het toen het blauw werd onthuld. Natuurlijk wisten we van het begin af aan dat ons huis blauw zou worden, maar hoe het er precies uit zou zien was toch wel een verrassing. Mooi!
Niet iedereen vond dat. Sommige mensen vonden de blauwe, gele en witte huizen in onze straat maar raar met hun gebogen daken. Iemand zei diplomatiek: “Jullie blauwe huis valt in de zomer zo mooi weg tegen de lucht.”

En nu, na vijfentwintig jaar, gaan we afscheid nemen van het blauw. Er moet nodig geschilderd worden en de twee-onder-een-kap buren willen graag een andere kleur. Het was even slikken; ik hou van ons blauwe huis. Ik hou ervan om te zéggen dat ik in een blauw huis woon. Maar iets nieuws kan ook leuk zijn. Ik raak verrassend snel aan het idee gewend. Vooral omdat we het best vlot eens zijn over de nieuwe kleur.

Omdat ik deze zomer begonnen ben met een ‘art-journal’, leg ik daarin mijn afscheid van het blauw vast. En natuurlijk hebben we straks de foto’s nog van al die jaren blauw wonen.