Ik fiets net buiten het dorp over een smalle asfaltweg. Het is lekker fietsweer en ik ben op weg naar een interview waar ik zin in heb. Een stukje voor me uit zie ik vanaf een zijweggetje rechts een kleine bestelbus achteruit de weg op draaien.
Die heeft mij niet gezien, vermoed ik en ik rij er voor alle zekerheid met een grote boog omheen. Het gaat goed en even later rijdt het busje de kant op waar ik vandaan kom.
Honderd meter verderop sta ik even stil in de berm om op m’n telefoon te kijken welke weg ik straks het best kan nemen. Als ik m’n telefoon weer wegstop en wil opstappen, stopt er een busje naast me. Het is dezelfde bus als daarnet en van achter het opengedraaide raam roept iemand me. Achter het stuur zit een grote man met een vriendelijke gezicht.
“Ik reed u daarnet bijna aan…” zegt hij een zorgelijk.
“Ja,” zeg ik, “maar ik dácht wel dat je me niet gezien had, dus ik maakte een extra bochtje.”
“Ik keek alle kanten op, maar niet de goeie…” zegt hij schuldbewust en na een korte stilte: “Mijn excuses!”
“Nou, dat vind ik lief,” flap ik uit terwijl ik op m’n fiets stap.
Ik fiets verder en het busje verdwijnt een stuk verderop de hoek om.
Zo simpel is het, om even sorry te zeggen over iets onbedoelds of stoms. En ik word er acuut helemaal vrolijk van. Zou het daardoor komen dat ik even later een gezellig interview heb, dat voelt als een gesprek tussen bekenden? Hoe dan ook, dit is een dag om een blije blogpost over te schrijven.
Gewoon leuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten