Kees en Kees, vader en zoon. Eerlijk gekozen door verschillende offertes aan te vragen en te vergelijken, maar we kennen ze nog van vroeger. Toen woonden ze tegenover ons. Kleine Kees van toen is inmiddels groter dan Grote Kees en ook zijn de rollen omgedraaid. Kees jr. is nu de schilder en pa assisteert hem.
Om een uur of tien is het tijd voor een pauze. We bieden ze koffie aan en verder hoeven ze helemaal niks, want ze hebben ieder hun eigen koelbox bij zich met boterhammen, een koel drankje en ik weet niet wat er nog meer in zit. Dat is nodig, vertellen ze, want lang niet alle opdrachtgevers bieden ze iets te drinken aan.
Sterker, soms staat de bewoner van het te schilderen huis kalmpjes op hun vingers te kijken, kop koffie in de hand, zonder te vragen of ze misschien ook een bakkie willen. Of ze worden op de vingers getikt omdat ze binnen komen lopen, terwijl dat soms toch echt nodig is om bijvoorbeeld een raam goed dicht te doen of een elektriciteitssnoer aan te sluiten.
Betalen gaat ook niet altijd vlekkeloos. Soms moeten ze een half jaar op hun geld wachten. Daarom staat nu in de schriftelijke overeenkomst dat er een kwart vooraf betaald moet worden en halverwege de klus nog een deelbedrag. Niet leuk, maar het blijkt nodig te zijn.
Er wordt aangebeld. Het is een bezorger van de verfwinkel tien kilometer verderop. Daar hebben ze vanmorgen vroeg vier emmers verf besteld.
“Nú al? Roept jonge Kees verbaasd. En hij gaat de bestelling in ontvangst nemen.
De koelboxen gaan weer dicht en de schilders gaan weer naar buiten. Vandaag spuiten ze het vuil geworden hemelsblauw schoon; morgen wordt het huis geschilderd.
En al zal ik het blauw missen, ik verheug me toch ook wel op de nieuwe kleur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten