Vanaf de geboorte hebben we het meegemaakt: eerst een klein paaltje ergens midden in een modderig, braakliggend veld. Toen de fundamenten en de eerste contouren. Met onze toen nog kleine kinderen gingen we er tot vervelens toe steeds kijken: hier komt de keuken, hier de w.c. En kijk, als je hier uit het raam kijkt zie je waar de achtertuin komt, met er achterlangs het water.
Een spannend moment was het toen het blauw werd onthuld. Natuurlijk wisten we van het begin af aan dat ons huis blauw zou worden, maar hoe het er precies uit zou zien was toch wel een verrassing. Mooi!
Niet iedereen vond dat. Sommige mensen vonden de blauwe, gele en witte huizen in onze straat maar raar met hun gebogen daken. Iemand zei diplomatiek: “Jullie blauwe huis valt in de zomer zo mooi weg tegen de lucht.”
En nu, na vijfentwintig jaar, gaan we afscheid nemen van het blauw. Er moet nodig geschilderd worden en de twee-onder-een-kap buren willen graag een andere kleur. Het was even slikken; ik hou van ons blauwe huis. Ik hou ervan om te zéggen dat ik in een blauw huis woon. Maar iets nieuws kan ook leuk zijn. Ik raak verrassend snel aan het idee gewend. Vooral omdat we het best vlot eens zijn over de nieuwe kleur.
Omdat ik deze zomer begonnen ben met een ‘art-journal’, leg ik daarin mijn afscheid van het blauw vast. En natuurlijk hebben we straks de foto’s nog van al die jaren blauw wonen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten