Twintig minuten overstaptijd

Nu ik al een tijd met de bus naar m’n werk ga, zie ik elke morgen dezelfde  mensen op het busstation waar ik moet overstappen. Een groepje nerds die het altijd over computerspellen lijken te hebben, een lefjochie dat al of niet met vriendjes stoepjes op- en afspringt, een elegante, jonge vrouw met een mooie jas, een saaie, serieuze jongen met strohaar, die op een dag ineens een mooie glimlach blijkt te hebben als hij praat met een meisje...

Het is grappig om naar al die mensen te kijken.

Vandaag staat schuin voor me een mannetje met een jas van de busmaatschappij. “Clean team” staat  er onder het logo. Hij wacht net als ik op een bus. Op zijn rug hangt een rode tas met een plaatje van de Efteling. Het is Langnek, de figuur uit het sprookjespark die z’n nek hoger en hoger uitrekt om over het hele park uit te kijken.

Ik hoor het mannetje iets zeggen. Zeker in z’n telefoon, denk ik, en kijk weer de andere kant op of mijn bus al bijna komt. Maar dan blijkt ie mee te zingen met de muziek in z’n oortjes. “Kom maar, kom maar”, doet hij en zijn mollige handen maken allebei een wenkgebaar. Hij beweegt zich op de muziek, draait zich zo dat ik zijn gezicht zie. Met een grote glimlach zingt ie nu voluit mee. “Kom maar, kom maar, jij bent het helemaal...”

Mensen kijken zijn kant op, maar daar trekt ie zich niets van aan.

Er draait een bus vanaf één van de haltes en rijdt langs de plek waar we staan. “Clean team” steekt z’n hand joviaal op en de buschauffeur zwaait terug. Ook een volgende bus wordt begroet. De chauffeurs kennen het mannetje blijkbaar. Elke langsrijdende chauffeur groet hem.

Een vrouw naast me kijkt afkeurend opzij bij de volgende zang-uitbarsting. Maar ik word juist vrolijk van dat lachende, zingende mannetje.

Dan komt de bus die hij moet hebben en hij stapt in. Als ze wegrijden zie ik hem druk praten met de chauffeur. Niet veel later zie ik mijn bus ook al komen. Vandaag waren de twintig minuten overstaptijd zó voorbij.